به او نسبت میدهند؛ زیرا از نگاه آنان، در جهان هیچ چیزی رخ نمیدهد مگر به علم و خواست خداوند:
(قُلْ لَنْ یُصِیبَنَا إِلّا مَا کَتَبَ اللّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا وَ عَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ).۱
۰.بگو [هیچ حادثهای برای ما] رخ نمیدهد مگر آنچه خداوند برای ما نوشته و مقرر داشته است. او مولا و سرپرست ماست، و مؤمنان باید فقط بر خدا توکل کنند.
از این منظر، سبک اسنادی کسی که به خدا توکل میکند، از نظر منبع، بیرونی؛ از نظر تکرار، ناپایدار؛ و به لحاظ زمان، اختصاصی است. به همین دلیل، در آموزههای دینی، کسی که به خدا توکل کند و به ریسمان او چنگ زند، پیروز است و شکست برای او معنا ندارد. امام باقر علیه السلام میفرماید:
مَن تَوَکَّلَ عَلَى اللّهِ لایُغلَبُ و مَنِ اعتَصمَ باللّهِ لایُهزَمُ.۲
۰.آنکه به خدا توکل کند، مغلوب نشود و آنکه به خدا توسل جوید، شکست نخورَد.
تکرار شکست به سه بُعدِ منبع اسناد، تکرار اسناد و زمان اسناد بستگی دارد که به آنها اشاره میشود.
الف ـ منبع اسناد (درونی ـ بیرونی)
نخستین بُعد اسناد، بُعد درونی ـ بیرونی است. فردی را در نظر بگیرید که در مسئلهای حلنشدنی شکست بخورد. ممکن است بپندارد که کودن است و مسئله حلشدنی است، یا طوری دستکاری شده است که حلنشدنی باشد و او کودن نیست. تبیین اول او برای این شکست، درونی است (کودن بودن) و تبیین دوم، بیرونی است (مسئله