و احساس ناخرسندی به وی دست خواهد داد. امام صادق علیه السلام میفرماید:
إِیاکُمْ أَنْ تَمُدُّوا أَطْرَافَکُمْ إِلَى مَا فِی أَیدِی أَبْنَاءِ الدُّنْیا فَمَنْ مَدَّ طَرْفَهُ إِلَى ذَلِکَ طَالَ حُزْنُهُ وَ لَمْ یُشْفَ غَیظُهُ وَ اسْتَصْغَرَ نِعْمَةَ اللَّهِ عِنْدَهُ فَیَقِلُّ شُکْرُهُ لِلَّهِ.
۰.بپرهیزید از چشمداشت بدانچه دنیاطلبان دارند که هر کس بر آن چشم دوزد اندوهش دراز شود و خشمش فرو نکشد و نعمت خدا در برش اندک نماید و شکرش براى خدا کم شود.۱
رسول اکرم صلی الله علیه و آله میفرماید:
انْظُرُوا إِلَى مَنْ أَسْفَلَ مِنْکُمْ وَ لَاتَنْظُرُوا إِلَى مَنْ فَوْقَکُمْ فَإِنَّهُ أَجْدَرُ أَنْ تَزدَروا نِعْمَةَ اللَّه.۲
۰.به کسی که پایینتر از شماست بنگرید و نه به آنکه بالاتر از شماست؛ چون که این کار برای آنکه نعمتهای خدا را ناچیز نشمرید، بهتر است.
چنین مقایسهای پیامدهای متعددی همچون حسرت،۳ اندوه شدید۴ و غم طولانی مدت برای فرد به همراه خواهد داشت. در نهایت دلمشغولیها و دغدغههای ذهنی، آنچنان او را به خود مشغول میدارند که احساس حقارت و کوچکی سراسر وجودش را فرا میگیرد.
افزون بر این، سطح شادمانی ما، متأثر از این خواهد بود که خود و شرایط موجودمان را در مقایسه با دیگران چگونه رتبهبندی کنیم. وقتی ما خودمان را در دستیابی به
1.. بحار الأنوار، ج۷۲، ص۳۶۷.
2.. صحیح مسلم، ج۸، ص۲۱۳؛ روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج۲، ص۴۵۴.
3.. از امام صادق علیه السلام روایت شده است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله دربارۀ آیۀ (لا تَمُدَّنَّ عَینَیکَ إِلى ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ وَ لا تَحْزَنْ عَلَیهِمْ وَ اخْفِضْ جَناحَکَ لِلْمُؤْمِنِینَ) [زر و زیور دنیوى که مایۀ تمتعات و لذت کاذب آنها شده چشم تو را خیره نکند] فرمود: «مَنْ لَمْ یتَعَزَّ بِعَزَاءِ اللَّهِ تَقَطَّعَتْ نَفَسُهُ عَلَى الدُّنْیا حَسَرَاتٍ، وَ مَنْ رَمَى بِنَظَرِهِ إِلَى مَا فِی یدِ غَیرِهِ کَثُرَ هَمُّهُ وَ لَمْ یشْفَ غَیظُهُ»؛ هر کس بهتسلیت و توصیه خداوند [که مردم را امر به صبر فرموده و در مقابل مصیبتها و محرومیتها وعدههاى صادقانه داده] گوش ندهد و با حسرت و اندوه فراوان از دنیا جدا خواهد شد... (تفسیر القمی، ج۱، ص۳۸۱).
4.. رسول اکرم صلی الله علیه و آله میفرماید: «مَنْ رَمَى بِنَظَرِهِ إِلَى مَا فِی یدِ غَیرِهِ کَثُرَ هَمُّهُ وَ لَمْ یشْفَ غَیظُه»؛ کسی که به آنچه در دست دیگران است، چشم بدوزد، اندوهش فراوان شود و خشمش آرام نگیرد (تفسیر القمی، ج۱، ص۳۸۱).