توان جسمی و روانی خویش، نگهداری و حفظ کند و هر لحظه در صدد ارتقای آن برآید.^۱

آن چنان که در الگوی ذیل نشان داده شده است، مهارت‌های زندگی به عنوان رابط میان عوامل انگیزشی (دانش‌ها، نگرش‌ها و ارزش‌ها) و رفتار مثبت و سالم است (ر.ک: نمودار ذیل). در این مسیر، مهارت‌های زندگی به همراه عوامل انگیزشی و تقویت یا تغییر رفتار، موجب پدیدایی رفتار مثبت و سالم می‌شوند و به پیشگیری از مشکلات روانی می‌انجامند.

مهارت‌های زندگی، افراد را قادر می‌سازند تا دانش‌ها، نگرش‌ها و ارزش‌ها را به توانمندی‌های واقعی تبدیل کنند و به سخن دیگر، بدانند که چه کاری انجام دهند و چگونه انجام دهند. مهارت‌های زندگی، توانمندی‌هایی هستند که افراد را قادر می‌سازند با فرض میل به انجام یک عمل و داشتن آزادی عمل و فرصت انجام آن، به شیوه‌ای سالم رفتار کنند.^۲ پژوهش‌ها نشان داده‌اند كه آموزش مهارت‌های زندگی، بر دو امر افزایش سلامت جسمانی و روانی مانند: اعتماد به نفس، مقابله با فشارهای محیطی و روانی، كاهش اضطراب و افسردگی، كاهش افكار خودكشی‌گرایانه، كاهش اُفت تحصیلی، تقویت ارتباطات میان‌فردی و رفتارهای سالم و مفید اجتماعی، كاهش سوء مصرف موادّ مخدّر و پیشگیری از مشكلات روانی، رفتاری و اجتماعی مؤثر بوده است.^۳

و سبک‌های اسنادی^۱ تجلّی می‌یابند.^۲

این ساختارها که امروزه با عنوان «مهارت‌های زندگی» آموزش داده می‌شوند، «آمیزه‌ای از دانش‌ها، رفتارها، نگرش‌ها و ارزش‌ها هستند که برای دستیابی به برخی مهارت‌ها و دانش عملی انجام کارها یا دستیابی به اهداف، به کار گرفته می‌شوند».^۳ به سخن دیگر، مهارت‌های زندگی، «توانایی انجام رفتار سازگارانه و مثبت است، به گونه‌ای که افراد بتوانند با چالش‌ها و ضروریّات زندگی روزمرّه خود به گونه مؤثّری مواجه شوند».^۴

هدف از آموزش مهارت‌های زندگی، افزایش توانایی‌های روانی ـ اجتماعی و در نهایت، پیشگیری از ایجاد رفتارهای آسیب‌رسان به سلامت روانی و ارتقای سطح سلامت روان افراد است. مطابق با دسته‌بندی سازمان جهانی بهداشت، مهارت‌های زندگی، چند مهارت اصلی و اساسی را شامل می‌شوند که عبارت‌اند از: تصمیم‌گیری، حلّ مسئله، تفکّر خلّاق، تفکّر انتقادی، برقراری ارتباط مؤثّر، برقراری روابط بین فردی، خودآگاهی، همدلی، مقابله با هیجان‌ها و مقابله با استرس.^۵

در آموزه‌های دینی نیز به انسان‌ها سفارش شده است که از توانمندی‌ها و فرصت‌های خود، بهترین استفاده را ببرند تا از طریق کسب این فرصت‌ها و توانمندی‌ها و تبدیل کردن آنها به مهارت‌ها، راه رسیدن به اهداف را هموارتر سازند.^۶ در واقع، کسب مهارت‌ها، نوعی تجهیز شدن برای خودشناسی و خودیابی بیشتر است تا آدمی به سمت اهداف متعالی ـ که آموزه‌های دینی تأکید فراوانی بر آنها دارند ـ، حرکت کند. لازم است انسان آنچه را خداوند متعال به صورت بالقوّه و بالفعل به وی بخشیده است، با نیرو و