موضوع دیگر، شوخى کردن با نامحرم است. دین با «شوخطبعى» مخالف نیست و حتّى آن را توصیه میکند؛ اما اگر شوخى زمینه ناخویشتندارى و فساد را آماده سازد، به دلیل این پیامدش، با آن مخالفت میشود. در همین زمینه، امام على علیه السلام میفرماید:
إِنَّ خَمْسَةَ أَشْیاءَ تَقَعُ بِخَمْسَةِ أَشْیاءَ وَ لَابُدَّ لِتِلْکَ الْخَمْسَةِ مِنَ النَّارِ ـ إِلَى أَنْ قَالَ ـ وَ مَنْ مَازَحَ الْجَوَارِی وَ الْغِلْمَانَ فَلَابُدَّ لَهُ مِنَ الزِّنَى وَ لَابُدَّ لِلزَّانِی مِنَ النَّار.۱
۰.پنج چیز است که پنج پیامد دارد و آن پیامدها را چارهاى جز دوزخ نیست... و کسى که با دختران و پسران [نامَحرم] شوخى کند، بهناچار به زنا میافتد و زناکار را چارهاى جز دوزخ نیست.
شش. کنترل شنوایى
برخى شنیدنىها موجب تحریک غریزه جنسى میشوند. آوازهایى که مضمونهاى غیر اخلاقى دارند و تحریککنندهاند، به این علّت حراماند که توان خویشتندارى و مقاومت جنسى را کاهش میدهند. صداى زنانِ آوازهخوان و حتّى صداى معمولى اما نازک برخى زنان، غریزه جنسى مرد را تحریک میکند. همچنین ممکن است آواز مرد یا یک موسیقى تحریککننده، غریزه زن را تحریک کند.
بنابراین، یکى دیگر از مهارتهاى کاهش تحریک، حفظ عفّت شنوایى و گوش ندادن به صداهاى تحریککننده و حاضر نشدن در مجالسى است که مملوّ از تحریکات و هیجانات زیانبار و بىثمرند. امام صادق علیه السلام میفرماید:
خداوند بر گوش واجب کرده که از گوش دادن به آنچه خدا حرام کرده، خود را پاک کند و از چیزهایى که حلال نیست، دورى گزیند، و از گوش دادن به آنچه خداوند را به خشم میآورد، بپرهیزد.۲
امامان معصوم علیهم السلام بارها یاران و اصحاب خود را از حضور در مکانهایی که موسیقى