اى پیامبر! به همسران و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو: پوششهاى خود را بر خود، فروتر گیرند. این براى آنکه شناخته شوند و آزار و اذیت نشوند، [به احتیاط] نزدیکتر است و خداوند آمرزنده مهربان است.
در آن زمان، زنان مسلمان فقط گیسوان خود را میپوشاندند که هرچند به کاهش تحریک منجر میشد، باز بودن گردن و سینه، هنوز موجبات وسوسهانگیزى را فراهم میساخت. به همین جهت، قرآن کریم با مطرح کردن پوشش تکمیلى ـ که گوشها و گردن و سینه را نیز در بر میگرفت ـ پوشیدگى را کامل کرد:
(وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُیوبِهِنَّ).۱
۰.و باید روسرى خود را بر گردن خویش فرو اندازند.
وقتى این آیه نازل شد، مردان آن را براى همسران و دختران و زنان بستگان خواندند و آنان نیز از فرداى آن روز با حجاب کامل بیرون آمدند.۲ بعدها که تشخیص داده شد باید محدوده بیشترى از بدن پوشیده شود، چیزى به نام شلوار نیز به پوششها اضافه شد. امام على علیه السلام نقل میکند که در یک روز بارانى، همراه رسول خدا صلی الله علیه و آله در بقیع نشسته بودیم که زنى سوار بر الاغ عبور میکرد. ناگهان پاى حیوان در چالهاى فرو رفت و زن بر زمین افتاد. رسول خدا صلی الله علیه و آله بهسرعت صورت خود را برگرداند. حاضران به آن حضرت عرض کردند که این زن شلوار به تن دارد. پیامبر صلی الله علیه و آله سه بار فرمود:
اللّهُمَّ اغفِر لِلمُستَروِلاتِ... یا أیُّهَا النّاسُ! اتَّخِذُوا السَّراویلاتِ؛ فَإِنَّها مِن أستَرِ ثِیابِکُم؛ وحَصِّنوا بِها نِساءَکُم إذا خَرَجنَ.۳
۰.خداوندا! زنان شلوارپوش را رحمت فرما... اى مردم! شلوار را [به عنوان پوشش] برگزینید؛ چراکه از پوشانندهترین لباسهاى شماست و به وسیله آن، زنان خود را هنگام خروج از منزل حفاظت کنید.