آنچه از سیره معصومان علیهم السلام به ما رسیده بیانگر آن است که ایشان برای داشتن روحیه‏ای بانشاط از خداوند متعال یاری خواسته و دست به دعا برداشته‏اند. امیرمؤمنان علی علیه السلام می‏فرماید:

اللَّهُمَّ! إِنِّی أَسْأَلُکَ أَیَّ عَمَلٍ کَانَ أَحَبَّ إِلَیکَ وَ أَقْرَبَ لَدَیکَ أَنْ تَسْتَعْمِلَنِی فِیهِ أَبَداً ثُمَّ لَقِّنِی أَشْرَفَ الْأَعْمَالِ عِنْدَکَ وَ آتِنِی فِیهِ قُوَّةً وَ صِدْقاً وَ جِدّاً وَ عَزْماً مِنْکَ وَ نَشَاطاً.^۱

۰.بارالها! از تو می‏خواهم مرا در عملی همیشه به کار گیری که نزدت محبوب‏تر و در پیشگاهت مقرّب‏تر است، آن‏گاه مرا در حالی که بهترین اعمال را در نزد تو انجام داده‏ام ملاقات کنی و به من نیرو و راستی و جدّیت و اراده و نشاط عطا فرمایی.

یکی از ریشه‏ها و عوامل بنیادین نشاط، عفو و بخشش پروردگار است. همان‏گونه که گناهان می‏توانند انسان را به سوی خمودی و کسالت سوق دهند، پذیرش انسان در درگاه الهی باعث نشاط او می‏شود. مناجات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به این مطلب اشاره دارد:

إلهی! إلهی! إلهی! أسئَلُکَ راغِباً وَ أقصَدُکَ سائِلاً واقِفاً بَینَ یَدَیکَ مُتَضَرِّعاً إلَیکَ؛ إن أقنَطَتنی ذُنوبی نَشَطَنی عَفوَکَ.^۲

۰.بارپروردگارا! الها! معبودا! تو را با شوق می‏خوانم و در پیشگاهت در حال پریشانی همچون گدایی تو را می‏طلبم؛ اگر گناهانم مرا ناامید کنند، عفو تو مرا با نشاط می‏گرداند.

روایات بی‏شماری مؤمنان را به شادی در جهت سیره و اهداف معصومان علیهم السلام فرا می‏خوانند. از امام رضا علیه السلام نقل است که به پسر شبیب فرمود:

یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ مَعَنَا فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَیکَ بِوَلَایَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا أَحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ.^۱

اى پسر شبیب! اگر خواهى با ما، در درجات والای بهشت باشى، براى حزن ما محزون باش و براى شادى ما شاد باش و ملازم ولایت ما باش که اگر کسی سنگى را هم دوست بدارد، خدا روز قیامت با همان محشورش می‏کند.

امام علی علیه السلام می‏فرماید:

إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى اطَّلَعَ إِلَى الْأَرْضِ فَاخْتَارَنَا وَ اخْتَارَ لَنَا شِیعَةً یَنْصُرُونَنَا وَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا.^۲

۰.خداوند تبارک و تعالى بر زمین توجّه کرد، پس ما را برگزید و براى ما شیعیانى انتخاب کرد که ما را یارى کنند؛ در شادى ما شاد باشند و در غم ما غمگین شوند.

دعا و استعانت از پروردگار، دوستی اهل بیت علیهم السلام، یاد خدا، وضو، نماز و عفو پروردگار جنبه‏های بسیار زیبایی از مسائل معنوی هستند که هر یک تأثیری شگرف در پدید آمدن نشاط دارد. سلیگمن معقتد است دین یک سامانه باور منسجم ایجاد می‏‏کند که باعث می‏شود افراد برای زندگی معنا پیدا کنند و به آینده امیدوار باشند. سامانه‏های باور دینی به برخی از ما این امکان را می‏دهد که به ناملایمات، فشارهای روانی وفقدان‏های گریزناپذیر که در روند چرخه زندگی رخ می‏دهند، معنا بدهیم و به زندگی بعدی که در آن این گونه دشواری‏ها وجود ندارند، امیدوار و خوش‌بین باشیم.^۳