1.. اعراف: ۵۵.

2.. الکافی، ج۸، ص۳۴۹، ح۵۴۷؛ کتاب من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۲۹۸، ح۲۵۰۵؛ المحاسن، ج۲، ص۱۲۶، ح۱۳۴۸؛ بحار الأنوار، ج۱۳، ص۴۲۳، ح۱۸.

1.. مؤمنون: ۷۶.

2.. الکافی، ج۲، ص۴۸۱، ح۶ و ص۴۸۰، ح۲؛ بحار الأنوار، ج۸۵، ص۲۰۴، ح۲۱؛ الکافی عن علی بن عیسى رفعه، قال: إنَّ موسى ناجاهُ اللّهُ تَبارَکَ و تَعالى فَقالَ لَهُ فی مُناجاتِهِ:... یا موسى، ألقِ کَفَّیکَ ذُلاًّ بَینَ یدَی، کَفِعلِ العَبدِ المُستَصرِخِ إلى سَیِّدِهِ؛ فَإِنَّکَ إذا فَعَلتَ ذلِکَ رُحِمتَ و أنَا أکرَمُ القادِرینَ. یٰا مُوسى، سَلنی مِن فَضلی و رَحمَتی فَإِنَّهُما بِیدی لا یملِکُهُما أحَدٌ غَیری و انظُر حینَ تَسأَلُنی، کَیفَ رَغبَتُکَ فیما عِندی؟... و ادعُ دُعاءَ الطّامِعِ الرّاغِبِ فیما عِندی، النّادِمِ عَلى ما قَدَّمَت یداهُ. الکافی، ج۸، ص۴۶، ح۸ و ص۴۹؛ عدّة الداعی، ص۱۸۲؛تحف العقول، ص۴۹۶؛ بحار الأنوار، ج۱۳، ص۳۳۷، ح۱۳؛ الکافى به نقل از على بن عیسى، که سند حدیث را به معصوم علیه السلام می‏رساند: خداوند تبارک و تعالى با موسى علیه السلام به نجوا پرداخت و در مناجاتش به او فرمود: «... اى موسى! دو دستت را به خوارى در برابر من بگشاى، آن گونه که عبد هنگام یارى خواستن از مولایش چنین می‏کند؛ که اگر چنان کنى، مورد رحمت قرار می‏گیرى و من کریم‏ترین توانایانم اى موسى! از فضل و رحمتم از من درخواست کن؛ زیرا که این دو، در دست من است و جز من، کسى مالک آنها نیست. هنگامى که از من درخواست می‏کنى، بنگر که رغبتت به آنچه نزد من است، چگونه است؟... و مانند کسى که به آنچه نزد من [از ثواب و پاداش] است، طمع دارد و راغب است و از کرده‏هایش پشیمان است دعا کن.

3.. الکافی، ج۲، ص۴۷۸، ح۸؛ الخصال، ص۸۱، ح۶؛ عدّة الداعی، ص۱۵۴؛ مکارم الأخلاق، ج۲، ص۱۴، ح۲۰۲۱؛ بحار الأنوار، ج۹۳، ص۳۴۵، ح۹؛ الکافی عن إسحاق بن عمّار: قُلتُ لابی عَبدِ اللّهِ علیه السلام: أکونُ أدعو فَأَشتَهِی البُکاءَ و لا یجیئُنی و رُبَّما ذَکَرتُ بَعضَ مَن ماتَ مِن أهلی فَأَرِقُّ و أبکی، فَهَل یجوزُ ذلِکَ؟ فَقالَ: نَعَم، فَتَذَکَّرهُم، فَإِذا رَقَقتَ فَابکِ و ادعُ رَبَّکَ تَبارَکَ و تَعالى. الکافی، ج۲، ص۴۸۳، ح۷؛ عدّة الداعی، ص۱۶۰؛ بحار الأنوار، ج۹۳، ص۳۳۴، ح۲۵؛ الکافى به نقل از اسحاق بن عمّار: به امام صادق علیه السلام گفتم: دعا می‏کنم و میل دارم گریه کنم، امّا گریه‌ام نمی‏آید. گاه به یاد یکى از کسانم که مُرده است، می‏افتم و دلم می‏سوزد و می‏گِریم. آیا این، جایز است؟ فرمود: «آرى. آنها را به یاد آور و دچار رقّت قلب که شدى، گریه کن و به درگاه پروردگارت تبارک و تعالى، دعا کن. إرشاد القلوب عن عائشة: قامَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله یصَلّی و یقرَأُ القُرآنَ و یبکی، ثُمَّ یجلِسُ یَقرَأُ و یَدعو و یَبکی، ثُمَّ جَلَسَ یَقرَأُ و یَدعو و یَبکی، حَتّى إذا فَرَغَ اضطَجَعَ و هُوَ یقرَأُ و یَبکی حَتّى بَلَّتِ الدُّموعُ خَدَّیهِ و لِحیتَهُ. قُلتُ: یا رَسولَ اللّهِ، ألَیسَ اللّهُ قَد غَفَرَ لَکَ ما تَقَدَّمَ مِن ذَنبِکَ و ما تَأَخَّرَ؟ فَقالَ: بَلى، أفَلا أکونُ عَبداً شَکوراً؟ إرشاد القلوب، ص۹۱. ارشاد القلوب به نقل از عایشه: پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به نماز ایستاد و قرآن خواند و گریست. سپس نشست و قرآن خواند و دعا کرد و گریست. باز نشست و قرآن خواند و دعا کرد و گریست و چون تمام کرد و به بستر رفت، باز قرآن خواند و گریست؛ چندان‏که گونه‏ها و محاسنش از اشک، تَر شد. گفتم: اى پیامبر خدا! مگر نه این است که خداوند گناهان گذشته و آیندۀ تو را آمرزیده است؟ فرمود: «آری؛ اما آیا بنده‏اى سپاسگزار نباشم؟».