استدلال هیجانی:^۱ فکر می‏کنید چیزی درست است، چون به‌شدت آن را احساس می‏کنید (در واقع باور دارید) و از شواهد مخالف چشم‏پوشی می‏کنید یا آنها را بی‏اهمیت می‏شمارید؛ برای مثال: «می‏دانم خیلی از وظایف کاری‏ام را درست انجام می‏دهم، اما هنوز احساس می‏کنم که فردی شکست‏خورده هستم».

برچسب زدن:^۲ شما یک برچسب کلی و ثابت به خودتان یا دیگران می‏زنید، بی‏آنکه در نظر بگیرید که ممکن است شواهد به طور منطقی‏تر بر یک نتیجه کمتر فاجعه‏بار دلالت بکنند؛ برای مثال: «من یک بازنده هستم»، یا «او آدم خوبی است».

درشت نمایی / کوچک نمایی:^۳ وقتی که خودتان شخص دیگر یا یک موقعیّت را ارزیابی می‏کنید، به‏طور غیرطبیعی جنبه‏های منفی را اغراق‏آمیز جلوه می‏دهید، یا جنبه‏های مثبت را کم اهمیت می‏شمارید؛ برای مثال: «گرفتن یک نمره متوسط در ارزیابی، یعنی اینکه من بی‏کفایتم» و «گرفتن نمره‏های بالا، یعنی من باهوشم».

فیلتر ذهنی^۴ (انتزاع انتخابی)^۵: توجّه مفرطی به جزئیات منفی نشان می‏دهید، بی‏آنکه شمای کلی چیزی را ببینید؛ برای مثال: «چون من در یکی از گزینه‏های ارزیابی‏ام نمره کمی گرفتم (در حالی که در بسیاری گزینه‏های دیگر ارزیابی، نمره‏های بالا گرفتم) این بدان معناست که در اجرای وظایف شغلی‏ام سستی و کاهلی می‏کنم».

ذهن‏خوانی:^۶ باور دارید که از فکر بقیه خبر دارید، بی‏آنکه احتمال‌های دیگر را در نظر بگیرید؛ برای مثال: «او گمان می‏کند که من ابتدائی‏ترین چیزها را هم در باره این طرح نمی‏دانم».

تعمیم بیش از حد:^۷ نتیجه‏ای کلی و قطعی منفی می‏گیرید که فراتر از موقعیّت فعلی

ب ـ شناسایی تحریف‏های شناختی

تحریف‏های شناختی مشابه ارزیابی‏های غیرمنطقی هستند؛ زیرا موجب می‏شوند که ما خود را در رویدادهای زندگی فردی قربانی ببینیم، تا مقابله‏گر، از این رو مشکلات، ناراحتی، نارضایتی و تنش بیشتری در ما ایجاد می‏کنند. آرون بک^۱ نمونه‏ای از تحریف‏های شناختی را مطرح کرده است^۲. هرچند بعضی از افکار خودآیند، صحیح هستند، بسیاری از آنها نادرست‏اند یا تنها رگه‏هایی از حقیقت دارند. اشتباه‌های رایج فکر را می‌توان چنین برشمرد:

تفکر همه یا هیچ^۳ (تفکر سیاه و سفید^۴، قطبی شده^۵ یا دوگانه)^۶: شما به جای اینکه یک موقعیّت را به صورت پیوستار ببینید، آن را به شکل دو قطب متضاد می‏بینید. مثال «اگر من کاملاً موفق نشوم، شکست خورده هستم».

فاجعه‏سازی^۷ (پیشگویی)^۸: آینده را به صورت منفی پیش بینی می‏کنید بی‏آنکه دیگر پیامدهای محتمل‏تر را در نظر بگیرید. برای مثال: «من خیلی آشفته خواهم شد» یا «قادر به انجام دادن هیچ کاری نخواهم بود».

بی‏اعتبارکردن یا دست‏کم انگاشتن جنبه‏های مثبت:^۹ به‏طور غیر منطقی به خودتان می‏گویید که تجربه‌ها و رفتارها و کیفیت مثبتتان به حساب نمی‏آیند؛ برای مثال: «من طرح را خوب انجام دادم، اما این بدان معنا نیست که با کفایت هستم، فقط بخت و اقبال با من یار بود».