مهار رفتار و هیجان خود، از یاد خدا و پناه بردن به او بهره میگیرد و بدین وسیله روح خود را تعالی میبخشد.
حقیقت استعاذه این است که کسى خود را در پناهِ پناهدهنده قرار دهد. استعاذه معنوى، حالت روانىِ ویژهاى است که انسان را در پناه خداوند متعال قرار مىدهد و از آفاتى که او را تهدید مىکنند، مصونیت مىبخشد و جمله «أعوذ باللّه»، در واقع بیانگر آن حالت درونى است. بر این اساس، براى پیدایش این حالت درونى، در گام نخست باید موانع آن برطرف شوند. پس از اجتناب از موانع استعاذه، هر قدر که انسان خدا را بهتر بشناسد و از آفاتى که او را تهدید مىکند بیشتر احساس خطر نماید، حقیقت پناهجویى در او بیشتر تحقق مىیابد.۱
امام صادق علیه السلام استعاذه را عاملی برای غلبه انسان بر شیطان و به تبع آن خشم میداند:
لَوْ قَالَ أَحَدُکُمْ إِذَا غَضِبَ "أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ" ذَهَبَ عَنْهُ غَضَبُه.۲
۰.هرگاه کسی از شما هنگام عصبانیت بگوید «أعوذ بالله من الشیطان الرجیم»، خشم از وجودش میرود.
همچنین در سیره رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده است که آن حضرت برای چند چیز از جمله خشم همه روزه به خدا پناه میبردند. امام صادق علیه السلام میفرماید:
کَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله یتَعَوَّذُ فِی کُلِّ یوْمٍ مِنْ سِتٍّ: مِنَ الشَّکِّ وَ الشِّرْکِ وَ الْحَمِیةِ وَ الْغَضَبِ وَ الْبَغْی وَ الْحَسَدِ.۳
۰.پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله هر روز از شش چیز به خدا پناه میبرد: از تردید، شرک، تعصب، خشم، ستم و حسادت.
دو. دعا
دعاى انسان در پیشگاه خداوند متعال، در حقیقت به معناى خود را بنده و نیازمند مطلق