مقدمه
زندگى نامه مرحوم دكتر سيد جلال الدين محدّث اُرمَوى
وى در رمضان ۱۳۲۳ قمرى و دوم قوس ۱۲۸۳ شمسى در شهر اروميه ديده به جهان گشود. تحصيلات مقدماتى را در زادگاهش فرا گرفت . پدرش اهل علم نبود ، ولى بى گمان تشويق هاى فراوان پدربزرگش در علاقه او به آموختن مؤثر بود . پس از فراگيرى ادبيات فارسى ، به آموختن ادبيات عرب (صرف، نحو، معانى بيان و عروض) پرداخت، فقه و اصول و منطق و حديث و رجال را نيز سال ها در محضر اساتيدى چون شيخ على ولديانى خويى آموخت، سپس براى تكميل دروس خود راهى حوزه مشهد مقدس شد و چهار سال از آن حوزه بهره گرفت. پس از قتل عام مسجد گوهرشاد و گلوله باران حرم مطهر حضرت رضا عليه السلام در دوران رضاخان به تهران آمد و مصمم بود عازم نجف اشرف گردد. ولى سرانجام در تهران به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در پى آن به تبريز رفت و در دبيرستان نظام آنجا به تدريس پرداخت.
در سال ۱۳۲۰ش پس از ورود روس ها به آذربايجان، به تهران بازگشت، و در كتاب خانه ملى در سمت رئيس بخش مخطوطات به خدمت پرداخت. در همين سال ها بود كه با مجالس دينىِ روزهاى جمعه سيد نصراللّه تقوى ارتباط يافت و با وى آشنا شد. بعد توسط سيد نصراللّه با علامه محمد قزوينى و سپس با استاد عباس اقبال آشتيانى دوستى يافت. دوستى با اين سه تن چنان مستحكم بود كه وى تا آخر عمر از آن ياد مى كرد. محدث ارموى در سال ۱۳۲۲ش با دختر آية اللّه سيد احمد طالقانى ازدواج كرد.
در سال ۱۳۳۵ش به دعوت مكرر دانشكده معقول و منقول (الهيات) به تدريس در
آنجا مشغول شد و در سال ۱۳۴۷ بازنشسته شد.
سرانجام سيدجلال الدين ارموى در بامداد شنبه پنجم آبان ماه ۱۳۵۸ش بدرود حيات گفت و در جوار آرامگاه ابوالفتوح رازى به خاك سپرده شد.
