[ تحقيق در اين كه آيا پس از دعاى ندبه، نماز هم وارد است يا نه؟ ]

نگارنده گويد : خوشبختانه در مورد دعاى ندبه ، سيد به ذكر مأخذى كه در دسترسش بوده در مصباح پرداخته است . بنا براين هيچ گونه حدس آن از انشاء سيد نمى رود ؛ چه بنا بر
تصريح خودش پيش از او بعضى از اصحاب ، آن را از ابن أبي قره و او از بزوفرى نقل كرده ، فقط چيزى كه مى ماند امر نماز است كه در اقبال ذكرى از آن نيست ، ليكن در مصباح گفته : «ثم صل صلاة الزيارة» و آنچه در وجه آن به نظر مى رسد اين است كه سيد ذكر نماز را به كيفيت مزبوره از كيفيت نماز واقعه در زيارت نامه [ كه ] از امام زمان مأثور [ است ] و در سرداب مى خوانند برداشته است الاّ اين كه در آن جا نماز زيارت قبل از خود زيارت است به خلاف ساير زيارات ، و دوازده ركعت است به خلاف نماز زيارت كه دو ركعت است .
پس به نظر مى رسد كه حكم به نماز سيد تقريبا اجتهادى و مأخوذ از زيارت ندبه است ، و شايد سيد در موقع تأليفِ اين مورد ، نظر به آن روايت داشته و بدون مراجعه اين مورد را نوشته ، بنا براين به جهت اشتباه اسم نماز را به تصور زيارت ندبه در اين جا گفته و در تقديم و تأخير هم اشتباه شده ، يا وجه ديگرى داشته ، يعنى در رد اين دو سندى ذكر نفرموده است ^۱ .
در هر صورت عدم ذكر نماز در اقبال معتبرتر به نظر مى رسد . همچنين وجه ذكر سند در اقبال و عدم ذكر آن در مصباح معلوم مى شود .
بارى اگر جمود بر عبارت سيد در مصباح نسبت به نماز شود ، وجه آن همان است كه مادر جاى ديگر ذكر كرديم كه به جهت وجود نماز عيدين قبل از آن نماز در اين جا ساقط مى شود و اگر در موقع ديگر در عيدين كه فاصله باشد اين دعا را بخواند بايد نماز زيارت را بخواند.
وجه ششم كه نورى در جواب صاحب روضات گفته اين است :
سادسا : قوله : مع أن ديدنه ...الخ ، صحيح في غير هذا الكتاب و كتابه اللهوف ؛ فإنه ما استند فيهما شيئا من الأخبار و القصص و الأعمال و الأدعية و الزيارات إلى مأخذ ، و فيها ما هو مأثور بسند أو أسانيد متعددة ، ألّفهما في عنفوان عمره كما يأتي . ثم غيَّر طريقته في سائر مؤلفاته ، و بنى على ذكر المأخذ و لو لدعاء صغير و عمل حقير ^۲ .