صراحت از منزلت وی در نزد امام یاد کرده است. امام در این روایت، سعد بن سعد را کسی می‏داند که به او وفادار بوده است، نیز برای وی جزای خیر طلب می‏کند.^۱

برقی وی را از اصحاب امام هفتم،^۲ و شیخ طوسی و نجاشی وی را از اصحاب امام هشتم و نهم^۳ برشمرده‏اند. از جمله خصوصیات غالب روایتگری وی، می‏توان به این نکته اشاره نمود که نقل‏های وی یا به صورت مستقیم از امام رضا علیه السلام است و یا با واسطه راویانی که ایشان بدون واسطه از امام رضا علیه السلام نقل می‏کنند. از این رو محتمل است که کتب وی مشتمل بر مجموعه‏ای از روایات برگرفته از کتب دیگر اصحاب، از امام رضا علیه السلام نیز باشد.

مقایسه میان گزارش شیخ طوسی و گزارش مرحوم نجاشی درباره آثار سعد بن سعد، به روشنی از آگاهی بیشتر نجاشی حکایت دارد. در رجال مرحوم نجاشی، کتب وی به دو صورت مبوب ـ روایت عباد بن سلیمان^۴ ـ و غیر مبوب ـ روایت محمّد بن خالد برقی ـ به همراه مسائل وی گزارش شده، و برای هر یک طریقی جداگانه ـ که در اسناد روایی نیز یافت می‏شوند ـ نقل شده است. پاره‏ای قرائن نیز از تکرار برخی روایات کتب مبوب و غیر مبوب در المسائل حکایت دارد. برای نمونه اگر بپذیریم که کاربرد واژه‏هایی مانند «سألت» شاهدی برای قرار گرفتن روایت در المسائل باشد، آنگاه روایتی از کتاب توحید^۵ را می‏توان به قرینه سندی ـ که یکی از طرق به کتاب مبوب به شمار می‏آید و از دیگر سو تشابه زیادی به طریق نجاشی به کتاب مبوب دارد

۱۹. محمّد بن أحمد بن يحيى، عن أحمد بن حمزة القمّي، عن زكريا بن آدم، قالَ: «قال أبو الحسن علیه السلام: إنّي أنهاكَ عن ذَبيحَةِ كُلِّ مَن كانَ عَلى خِلافِ الَّذي أنتَ عَلَيهِ و أصحابُكَ إلّا في‏ وَقتِ‏ الضَّرورَةِ إلَيهِ‏».^۱

۲۰. عَن زكريا بن آدم، قالَ: دَخَلتُ عَلى أبي الحَسَنِ الرِّضا علیه السلام فَقالَ: يا زَكَريّا بنَ آدَمَ، شيعَةُ عَليٍّ رُفِعَ عَنهُم القَلَمُ. قُلتُ: جُعِلتُ فِداكَ، فَمَا العِلَّةُ في ذَلِكَ؟ قالَ: لِأنَّهُم أُخِّروا في دَولَةِ الباطِلِ يَخافونَ عَلى أنفُسِهِم و يَحذَرونَ عَلى إمامِهِم، يا زَكَريَّا بنَ آدَمَ، ما أحَدٌ مِن شيعَةِ عَليٍّ أصبَحَ صَبيحَةً أتى بِسَيِّئَةٍ أوِ ارتَكَبَ ذَنباً إلّا أمسى و قَد نالَهُ غَمٌّ حَطَّ عَنهُ سَيِّئَتَهُ فَكَيفَ يَجري عَلَيهِ القَلَمُ؟^۲

۲۱. علي بن إسحاق البصري، قالَ: حدّثنا زَكَريَّا بنُ آدَمَ المُقرِئ و كانَ يَخدُمُ الرِّضا بِخُراسانَ، قالَ: سَمِعتُ الرِّضا عَليَّ بنَ موسَى بنِ جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدِ بنِ عَليِّ بنِ الحُسَينِ بن عَليِّ بنِ أبي طالِبٍ علیهم السلام و قالَ لي يَوماً: يا زَكَريّا! قُلتُ: لَبَّيكَ يا ابنَ رَسولِ اللّهِ، قالَ: قُل على جَميعِ العِلَلِ: «يا مُنزِلَ الشِّفاءِ و مُذهِبَ الدّاءِ، أنزِل عَلى وَجَعيَ الشِّفاء»، فَإنَّكَ تُعافى بِإذنِ اللهِ عزّ و جلّ.^۳

۶. سعد بن سعد بن الأحوص

وی از دیگر شخصیت‏های برجسته خاندان اشعری است^۴. در اینکه عنوان «الأحوص» نام جد وی می‏باشد ـ چنانکه نجاشی گزارش کرده است ـ^۵ و یا آنکه لقب پدر وی می‏باشد ـ چنانکه شیخ گفته ـ^۶ تردید وجود دارد. نجاشی و شیخ طوسی با تعبیر «ثقه» از وی یاد می‏کنند،^۷ همچنین کشی در روایتی از امام جواد علیه السلام به