۵. و بإسناده،۱ قالَ: «سَمِعتُ رَسولَ اللهِ[صلی الله علیه و آله] یَقولُ: إنّی سَمَّیتُ فاطِمَةَ لِأنَّها فُطِمَت و ذُرِّیَّتُها مِنَ النّارِ، مَن لَقیَ اللهَ مِنهُم بِالتَّوحیدِ و الإیمانِ بِما جِئتُ بِهِ».۲
۶. و عنه،۳ قالَ: أخبرنا جماعة عن أبی المُفضّل، قالَ: حدّثنا أبو عَبدِ الله جعفر بن محمّد بن جعفر الحسنی، قالَ: حدّثنی محمّد بن علی بن الحسین بن زید بن علی، قالَ: حدّثنا الرِّضا علی بن موسى، قالَ: حدّثنی أبی موسى بن جعفر، قالَ: حدّثنی أبی جعفر بن محمّد، قالَ: حدّثنی أبی محمّد بن علی عن أبیه علی بن الحسین، عن أبیه الحسین بن علی، عن علی علیهم السلام، قالَ: «قالَ رَسولُ اللهِ[صلی الله علیه و آله]: إنَّما ابنُ آدَمَ لیَومِهِ، فَمَن أصبَحَ آمِناً فی سَربِهِ مُعافىً فی جَسَدِهِ عِندَهُ قُوتُ یَومِهِ، فَكَأنَّما حِیزَت لَهُ الدُّنیا».۴
۷. محمّد بن عمرو بن سعید الزیّات المدائنی
نجاشی با تعبیر «ثقه عین» به توثیق وی پرداخته و از روایت نسخهای از امام رضا علیه السلام توسط وی سخن به میان آورده است.۵ اما شیخ طوسی بدون پرداختن به توصیف او، تنها از کتابی بدون انتساب آن به امام رضا علیه السلام یاد کرده است۶ با این همه، طریق شیخ و نجاشی در واسطهها (ابن أبی جيد، عن محمّد بن الحَسَن بن الوليد، عن محمّد بن الحَسَن الصفّار، عن علي بن السندی) مشترک است.۷
همچنین شیخ در جای دیگری از الفهرست به طریق دوم خود اشاره کرده است:
1.. حدّثنا الشیخ أبو جعفر محمّد بن الحسن بن علی بن الحسن الطوسی قدس سره، قال: أخبرنا جماعة عن أبی المُفضّل، قال: حدّثنا أبو عبد اللّٰه جعفر بن محمّد بن جعفر بن الحسن بن جعفر بن الحسن بن أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب علیه السلام فی رجب سنة سبع و ثلاثمائة، قال: حدّثنی محمّد بن علی بن الحسین بن زید بن علی بن الحسین بن علی بن أبی طالب علیهم السلام منذ خمس و سبعین سنة، قال: حدّثنا الرضا علی بن موسى، قال: حدّثنا أبی موسى بن جعفر، قال: حدّثنا أبی جعفر بن محمّد، قال: حدّثنی أبی محمّد بن علی عن أبیه علی بن الحسین، عن أبیه الحسین، عن أبیه علی بن أبی طالب علیهم السلام.
2.. الأمالی، طوسی، ص ۵۷۰، ح ۱۱۷۹.
3..حدّثنا الشیخ أبو جعفر محمّد بن الْحسن بن علی بن الْحسن الطوسی قدس سره.
4.. الأمالی، طوسی، ص ۵۸۸، ح ۱۲۱۹.
5.. رجال النجاشی، ص ۳۶۹.
6.. الفهرست، ص ۳۸۸.
7.. رجال النجاشی و الفهرست، همان.