کتابخانه‌های متعدد ایتالیا نشان از توجه مستشرقان این کشور به مطالعات شرقی دارد.
از آغاز قرن پانزدهم میلادی توجه به پژوهش درباره زبان عربی در ایتالیا دیده می‌شود. مستشرقان ایتالیایی کتاب‌هایی نیز در این زمینه تألیف کرده‌اند که می‌توان به قواعد زبان عربی نوشته مارتلّوتی،۱ قواعد عربی تألیف آبیتی و مختصر زبان عربی اثر فیلیپو گوادانیلی۲ اشاره کرد. انگیزه علمی برای این نوع فعالیت استشراقی در قرن نوزدهم و با ظهور متخصصان این رشته که با هدف علمی صرف به یادگیری و یاددهی آن مشغول شدند، به چشم می‌آید. نمونه برجسته این متخصصان میشل اماری۳ است. کتاب تاریخ مسلمانان سیسیل او منبع اصلی در این زمینه است. وی علاوه بر تحقیق زبان عربی، به تدریس عربی در دانشگاه پیزا مشغول بود و کتاب‌های عربی بسیاری را ترجمه کرد؛ مهم‌ترین ترجمه وی نزهة المشتاق فی اختراق الآفاق ادریسی است که با همکاری سکیابریلی شکل گرفت.۴
سرشناس‌ترین شخصیت ایتالیایی در دایره مطالعات اسلامی لئون کایتانی است. وی در کتاب ده جلدی پیرامون اسلام تاریخ اسلام را، از تولد پیامبر تا سال ۴۰ هجری، به نگارش درآورده است. نام کتاب دیگر او تاریخ قبایل اسلامی از سال اول تا سال ۱۴۴ هجری است. وی تمام ثروت خود را برای تهیه مقدمات و امکانات تألیف کتاب پیرامون اسلام کرد و در مقدمه کتاب انگیزه خود برای نوشتن این کتاب را شناخت «مصیبت اسلام» بیان کرده است.۵
وقتی سخن از مستشرقان ایتالیایی پیش می‌آید نمی‌توان تلاش‌های کارلو
