تأسیس مدرسه‌های رَنس۱ و شارتر۲ برای تدریس زبان عربی، ایجاد کرسی عبری و عربی و کلدانی در پاریس و برپایی کرسی تحقیقات اسلامی در دانشگاه سوربن اشاره کرد. مدرسه ملی آموزش زبان‌های شرقی - که کمک شایانی به ناپلئون کرد و در گسترش مطالعات استشراقی، به طور عام، و مطالعات عربی و اسلامی، به طور خاص، نقش مهمی داشت - نیز در این زمره جای دارد. مؤسسات بسیاری نیز با هدف مطالعات استشراقی ایجاد شدند که از آن‌ها می‌توان به مواردی اشاره کرد: مؤسسه‌ای که ناپلئون در قاهره ایجاد کرد، مؤسسه آثار شرقی در قاهره، مؤسسه عالی مطالعات در تونس، مدرسه عالی آداب در الجزایر، مؤسسه عالی مطالعات مغربی در شهر رباط، مؤسسه فرانسوی دمشق.
علاوه بر فعالیت‌های مؤسسات و دانشگاه‌ها، در کتابخانه‌هایی چون کتابخانه ملی پاریس حدود هفت هزار کتاب خطی عربی یافت می‌شود که شامل مسائل علمی، ادبی و تاریخی بسیار مهم است؛ چه رسد به کتابخانه‌های شخصی گردشگران و مستشرقان و کتاب‌های کمیاب عربی و اسلامی که سفیران، کنسول‌ها و تاجران به دست آورده‌اند.
فصل‌نامه‌های تخصصی درباره استشراق جنبه دیگر این فعالیت‌هاست. دانشمندان فرانسوی مجلات متعددی را در این زمینه در پاریس، خاور نزدیک و شمال آفریقا منتشر می‌کردند. از این فعالیت‌ها می‌توان این مجلات را نام برد: مجله آسیایی (که در ابتدا زیر نظر دوساسی آغاز به کار کرد و به تاریخ، جغرافی، فرهنگ، تمدن و صنایع عرب می‌پرداخت)، مجله آفریقا (که مجمع تاریخ الجزایر از سال ۱۸۵۶م آن را منتشر کرد) و مجله مطالعات اسلامی (که در سال ۱۹۲۷م زیر نظر لویی ماسینیون و با همکاری مؤسسه مطالعات اسلامی پاریس منتشر شد).۳
