ادوارد اف. پاث بود که فلسفه یونانی را از عربی به لاتینی ترجمه کرد. پس از او پژوهشگران بسیاری به قصد شناخت این مناطق و با اهداف مختلف، مثل مسیحی کردن مردمان آن یا استیلا بر آن دیار، به آنجا سفر کردند. بنابراین، انگیزه دینی بود که انگلستان را به ورود در میدان مطالعات استشراقی واداشت. با شروع جنگ‌های صلیبی، انگلیس در مطالعات استشراقی خود اهداف تجاری، اقتصادی و سیاسی را نیز در نظر گرفت. بعد از تسلط سیاسی بر این اراضی نیز استشراق بهترین راه برای زمینه‌سازی مناسب جهت استیلای مستقیم بر تصمیم‌گیری‌های ملت‌های شرقی و اسلامی به حساب می‌آمد.
اهتمام به تحقیقات استشراقی در بریتانیا از سال ۱۶۳۲ آغاز شد؛ زمانی که سر توماس آدامز۱ کرسی مطالعات عربی را در دانشگاه کمبریج ایجاد کرد. به دنبال آن، در سال ۱۶۳۶، کرسی مطالعات عربی دیگری در دانشگاه آکسفورد تأسیس شد. فعالیت‌های ویلیام جونز،۲ حمله ناپلئون و تلاش‌های دوساسی در تربیت مستشرقان نقش مهمی در شکوفایی استشراق بریتانیایی داشت.
استشراق بریتانیایی به شناخت زبان، آداب، علوم و فنون، عقاید، تاریخ، جغرافیا و آثار شرق روی آورد؛ اما برای ما حوزه مطالعات عربی و اسلامی و ویژگی‌های عمومی استشراق بریتانیایی اهمیت دارد. سیمون اوکلی۳ در رأس افرادی قرار دارد که به مطالعات عربی مشغول شدند. وی در سال ۱۷۱۱ تدریس زبان عربی را در دانشگاه کمبریج بر عهده داشت. او کتاب تاریخ مسلمانان را درباره تاریخ فرهنگی و سیاسی اسلام نوشت.۴ بعد از اوکلی، جرج سیل۵ مهم‌ترین مستشرق انگلیسی است. او ترجمه دقیقی از قرآن ارائه کرد که مرجع اصلی
