سخنى درباره اصلى ترين شرط اجابت دعا
پيش از اين ، اشاره كرديم كه اصلى ترين مقدّمه اجابت دعا ، حال انقطاع و تهى كردن دل از اميد به غير خداوند متعال است و هر چه اين حال در نيايشگر تقويت شود ، دعاى او به اجابت ، نزديك تر مى گردد .
به سخن ديگر ، اجابت دعا ، يك شرطْ بيشتر ندارد و آن ، تحقّق حقيقت دعا از سوى دعاكننده است ؛ اما تا حال انقطاع به انسانْ دست ندهد ، حقيقت دعا تحقّق نمى يابد . از اين رو ، هنگامى كه انسان در مورد نيازى از نيازهاى خود ، بيچاره و مُضطر شود و پناهگاهى جز خداوند متعال نبيند ، دعاى او مستجاب مى گردد .
علاّمه سيّد محمّدحسين طباطبايى ـ رضوان اللّه تعالى عليه ـ در تبيين آيه : «أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ . . .» ۱ مى فرمايد : «مراد از اجابت درمانده اى كه او را مى خوانَد، پاسخ مثبت دادن به درخواستِ دعاكنندگان و برطرف كردن نياز آنهاست . خداوند ، صفت درماندگى را آورده تا به دعا كننده ،
