۸ / ۳
آرامگاه پيامبر
۶۰۴.امام باقر عليه السلام :پدرم على بن الحسين عليه السلام كنار قبر پيامبر صلى الله عليه و آله مى ايستاد و بر او سلام مى كرد و گواهى مى داد كه رسالتش را ابلاغ كرد و آنچه به خاطرش مى رسيد ، دعا مى كرد سپس ، پشتش را به تخته سنگ سبزِ نازكى كه پايين قبر و چسبيده به آن بود ، تكيه مى داد و در حالى كه پشت به قبر و رو به قبله بود ، مى گفت:
بار خدايا ! امور خود را به تو سپردم و به قبر محمّد ، بنده ات و فرستاده ات ، تكيه داده ام و به قبله اى كه براى محمّد صلى الله عليه و آله پسنديدى ، رو كرده ام . بار خدايا ! من ، نه مى توانم خيرى را كه بدان اميد بسته ام ، به دست آورم و نه توان دفع شرّى را دارم كه از آن بيمناكم ؛ بلكه همه امور در دست توست . پس ، هيچ فقيرى فقيرتر از من نيست . من نيازمند هر خيرى هستم كه به سويم فرو فرستى . بار خدايا ! مرا از درگاهت با خير بازگردان ؛ زيرا هيچ چيز نمى تواند مانع فضل تو شود .
بار خدايا ! به تو پناه مى برم از اين كه نامم را دگرگون سازى ، يا جسمم را تغيير دهى ، يا نعمتت را از من زوال آورى .
بار خدايا ! مرا به [خلعت] تقوا ، مفتخر گردان و به نعمت ها آراسته ام بدار و در عافيت و سلامت ، غرقه ام ساز و شكرگزارى از عافيت را روزى ام كن.
۶۰۵.امام صادق عليه السلام :هر گاه از دعا كردن در كنار قبر پيامبر صلى الله عليه و آله فارغ شدى ، به محلّ منبر برو و آن را مسح كن و دو انارك آن را بگير كه دو دستگيره زيرين اند و چشم ها و صورتت را بر منبر بكش ؛ زيرا گفته مى شود كه شفابخشِ چشم است و كنار منبر بِايست و حمد و ثناى خداوند به جا بياور ، و حاجتت را بخواه ؛ چرا كه پيامبر خدا فرمود : «بين منبرم و اتاقم ، باغى از باغ هاى بهشت است و منبرم بر روى تُرعه اى از تُرعه هاى بهشت قرار دارد» و تُرعه به معناى دريچه است .
