پروردگار جهانيان !
همچنين در صحيفه سجاديه در دعاى امام زين العابدين عليه السلام براى همسايگان و دوستان آمده است :
. . . وزِدهُم بَصيرَةً في حَقّي و مَعرِفَةً بِفَضلي ، حَتّى يَسعَدوا بي و أسعَدَ بِهِم ، آمينَ رَبَّ العالَمينَ . ^۱ بر بينش آنان در حقّ من و بر آگاهى آنان از فضيلتم بيفزا، تا به وسيله من خوش بخت شوند و من با آنان خوش بخت گردم . برآورده كن ، اى پروردگار جهانيان !
و نيز از امام صادق عليه السلام در دعاى وداع ماه رمضان آمده است :
. . . وَاجعَلني مِمَّن كَتَبتَهُ في هذَا الشَّهرِ مِن حُجّاجِ بَيتِكَ الحَرامِ ، المَبرورِ حَجُّهُمُ ، المَغفورِ لَهُم ذَنبُهُم ، المُتَقَبَّلِ عَمَلُهُم ، آمينَ آمينَ آمينَ ، رَبَّ العالَمينَ . ^۲ و مرا از آنانى قرار بده كه نامشان را در اين ماه ، در شمارِ حاجيان بيت اللّه الحرام نوشته اى ؛ آنان كه حجّشان پذيرفته و گناهشان آمرزيده و عملشان مقبول است . آمين ، آمين ، آمين ، اى پروردگار جهانيان .
البته بايد توجه داشت كه حكم حال نماز با ساير حالات ، متفاوت است ، چنان كه از نظر فقه اماميه ، گفتنِ «آمينْ» بعد از فاتحة الكتاب ، در نماز ، جايز نيست .

توضيحى درباره گفتن «آمين» در پايان دعا

كلمه «آمين» ، چنان كه در روايتى از پيامبر صلى الله عليه و آله نيز نقل شده است ، به معناى «پروردگارا ! برآورده ساز» است و از اين رو ، گفتن اين كلمه در پايان دعاى خود و ديگران ، در روايات اسلامى توصيه شده است .
گفتنى است كه در سيره پيشوايان دينى ، مكرّر گزارش شده است كه آن بزرگواران ، پس از دعاى خود و يا ديگران ، آمين گفته اند و گاه ، سه بار اين كلمه را تكرار كرده اند . از پيامبر خدا ، در دعاى تعقيب نماز ظهر ، نقل شده است كه فرمود :
اللّهُمَّ إنّي أسأَلُكَ موجِباتِ رَحمَتِكَ . . . اللّهُمَّ لا تَدَع لي ذَنبا إلاّ غَفَرتَهُ . . . و لا حاجَةً هِيَ لَكَ رِضا و لِيَ فيها صَلاحٌ إلاّ قَضَيتَها ، يا أرحَمَ الرّاحِمينَ ، آمينَ رَبَّ العالَمينَ . ^۱ خداوندا ! از تو ، وسايل جلب رحمتت را درخواست مى كنم ... . خداوندا ! هيچ گناهى را برايم مگذار ، جز اين كه آن را بخشيده باشى و هيچ نيازى كه خشنودى تو و صلاح من در آن است، به درگاه خويش مگذار ، مگر اين كه آن را برآورده كرده باشى، اى مهربانترينِ مهربانان ! برآورده كن، اى