باب نهم : كسانى كه امام حسين ، آنان را نفرين كرد
۹ / ۱
اهل كوفه
۱۵۴۳.امام حسين عليه السلامـ از دعاى ايشان در روز عاشورا ـ: بار خدايا! بارشِ آسمان را از آنان نگه دار و بركت هاى زمين را از آنان باز بدار.
بار خدايا! اگر هم تا مدّتى [از زندگى] برخوردارشان ساختى، ايشان را فرقه فرقه گردان و انديشه و تمايلاتشان را پراكنده ساز و حاكمان را هرگز از ايشان خشنود مدار؛ چرا كه اين مردم ، ما را دعوت كردند تا يارى مان كنند ؛ امّا بر ما تعدّى نمودند و كمر به قتلمان بستند.
۱۵۴۴.ينابيع المودّة :سپس ، قاسم بن حسن مجتبى كه جوان بود ، به ميدان رفت و بر دشمن ، حمله بُرد و همچنان از آنان مى كُشت تا آن كه شصت تن را به هلاكت رساند . در اين وقت ، مردى ضربتى بر فرق او فرود آورد . قاسم ، به زمين افتاد و مى گفت : عمو جان! مرا درياب .
امام عليه السلام بر دشمن تاخت و آنان را از گِرد قاسم ، پراكند و قاتلِ قاسم را كُشت. امام عليه السلام سپس گريست و گفت : «بار خدايا! تو مى دانى كه اينها ما را دعوت كردند تا يارى مان دهند ؛ امّا تنهايمان گذاشتند و دشمنمان را يارى دادند.
بار خدايا! بارش آسمان را از آنان باز بدار و از بركت هايت محرومشان فرما .
بار خدايا! هرگز از اين مردم ، خشنود مشو.
بار خدايا! اگر در دنيا يارى را از ما باز داشته اى ، آن را ذخيره آخرت ما قرار ده و انتقام ما را از گروه ستمكاران بگير .
