۴ / ۷
عُتَيبة بن ابى لَهَب ۱
۱۴۰۶.دلائل النبوّة ، ابو نعيمـ به نقل از ابن طاووس ، از پدرش ـ: چون پيامبر خدا «سوگند به اختر (قرآن) ، چون فرود آيد» را تلاوت كرد، عتيبة بن ابى لَهَب گفت : كافرم به خداوند اختر .
پيامبر خدا فرمود : «خداوند ، درنده اى از درندگانش را بر تو مسلّط گردانَد» .
موسى بن محمّد بن ابراهيم ، از پدرش برايم نقل كرد كه عُتَيبه با يارانش در كاروانى ره سپار شام شدند . چون به شام رسيدند ، شيرى غرّيد . بدن عتيبه به لرزه افتاد . به او گفتند : از چه چيز به لرزه افتادى؟ به خدا سوگند كه ما و تو يكسانيم .
عتيبه گفت : محمّد ، مرا نفرين كرده است . به خدا سوگند كه در زير اين آسمان ، راستگوتر از محمّد ، كسى نيست.
آن گاه ، شام آوردند ؛ امّا عُتَيبه دست به غذا نبُرد. وقتِ خواب شد و هم سفرانش كالاهاى خود را گِرداگِرد عتيبه نهادند و او را در ميان خود گرفتند و خوابيدند . شير ، نَفَس زنان آمد و سرِ يكايك آنان را بوييد تا به او رسيد و چنان او را به دندان گَزيد كه مرگش فرا رسيد و در حالى كه وحشتزده بود و آخرين نفس هايش را مى كشيد ، مى گفت : نگفتم كه محمّد راستگوترين مردمان است؟ و مُرد .
