مى اندازد و كسى كه پى در پى ، نگاه هاى زيرچشمى مى اندازد، حسرت هايش نيز پياپى مى شوند .
در جاى ديگر مى فرمايد:
عَجَبا لِلعاقِلِ كَيفَ يَنظُرُ إلى شَهوَةٍ يُعَقَّبُهُ النَّظَرُ إلَيها حَسرَةً . ۱ از انسان عاقل ، تعجب است كه چگونه نگاه مى كند به صحنه هاى شهوت انگيزى كه نگاه كردن به آن صحنه ها ، حسرت به دنبال مى آورد .
روشن است كه نگاه در اين جهت ، خصوصيت ندارد ؛ بلكه هر گناهى ، تير مسمومى است كه از چلّه كمان شيطان رها مى شود و پيكره ايمان و تقواى انسان را نشانه مى گيرد و آن را مصدوم، مجروح و مسموم مى كند و موجب حسرت وى مى گردد.
بنا بر اين ، هر نگاهى كه در آن پندآموزى نباشد، مصداق نگاه زيادى است كه باعث غفلت انسان خواهد شد و اين غفلت نيز به نوبه خود ، موجب حسرت در انسان مى شود.
چنانكه امام صادق عليه السلام فرموده اند:
النَّظَرُ سَهمٌ مِن سِهامِ إبليسَ مَسمومٌ وَكَم مِن نَظرَةٍ أورَثَت حَسرَةً طَويلَةً. ۲ نگاه حرام، تيرى از تيرهاى مسموم شيطان است ، و اى بسا يك نگاه كه حسرتى طولانى به بار آورده است!
در روايت ديگرى از امام على عليه السلام نيز آمده است:
كُلُّ نَظَرٍ لَيسَ فيهِ اعتِبارٌ فَلَهوٌ. ۳
