هنگامى كه خوش حال باشيد ، به كوشش و فعّاليت هدايت مى شويد و هنگامى كه غمگين باشيد ، به سستى و ناله و شكايت سوق داده مى شويد. در اين حال ، از جور زمانه و بخت بد خود ياد مى كنيد و به زمين و زمان ، بد مى گوييد : آه، چه روزگار تلخى! من از اين وضع اجتماعى ، نفرت دارم! من نمى توانم اين وضع را تحمّل كنم! چرا چنين است؟ من طاقت تحمّل آن را ندارم!
هنگامى كه پشت سر هم ، از اوضاع شكايت مى كنيد ، در حقيقت ، بين خود و ديگرانْ ديوار مى كشيد. براى نجات خود از اين وضع، خوش بين باشيد. به جاى آه و ناله ـ كه سودى ندارد ـ ، خود و گمشده خويش را در وجودتان جستجو كنيد.
از خود بپرسيد: چرا بايد از جهان ، انتظار داشته باشم كه همه چيز در آن ، بر وفق مراد من باشد؟ هيچ دليلى وجود ندارد كه زمانه ، به سود من تغيير كند! شما اين سوالات را به اين منظور مطرح نمى كنيد كه مثلاً موضوعى را كه نزد شما ناپسند است ، بر اثر تلقين براى خودتان دلپذير جلوه دهيد ؛ بلكه براى آن است كه از انديشه هاى غير منطقى ، پرهيز كرده باشيد.
كسانى كه سطح تحمّل آنان پايين است ، رفتارى كودكانه دارند و درصدد كسب راحتى اند. در برابر كمترين حادثه ، صبر و شكيبايى را از دست مى دهند و دهان به شكوه مى گشايند. آنها نمى توانند هيچ امرى را تحمّل كنند. وقتى در موردى ، با رفتارى كه مطابق ميلشان نيست مواجه مى شوند ، دلسرد گشته ، به سراغ مورد ديگر مى روند. به رفتار خود توجّهى نشان نمى دهند. همه چيز مى خواهند و هيچ چيز نمى خواهند. آنها تحمّل هيچ گونه ناكامى اى را ندارند. كوته فكرند. حوصله تحمّل مشكلات را ندارند. راحت طلب اند و دوست ندارند كه راحتى حال را فداى آسايش و رفاه آينده كنند. كسانى كه

بعد از نوشتن ، مى توانيم همين كارها را به طور شفاهى و نمايشى انجام دهيم. اين كار مى تواند از طريق آينه انجام شود.
تصوّر كنيد كه خوش بختى و امنيت شما در آينده ، به گذشته شما وابسته نيست. شما مى توانيد در حال حاضر و با چيزهايى كه داريد ، احساس خوش بختى كنيد. در فرايند بخشش خود، هر جا مشكلى پيش آمد ، به مرحله قبلى رفته ، آن را تمرين كنيد. مثلاً به مرحله رهايى برويد و انرژى آن هيجان را تخليه كنيد. سپس مرحله بخشش را ادامه دهيد.
بخشش خود ، براى اين است كه بتوانيم خود را از شرّ رنج گذشته و محروميت ها رهايى بخشيم تا بتوانيم به وظايف خود در حال و آينده عمل كنيم ، نه اين كه مجوّزى باشد كه در آينده نيز هر كارى كه خواستيم ، انجام دهيم.
هر كسى اين توانايى را دارد كه زندگى خودش را بسازد و نيازى به مخفى شدن پشت بهانه «من نمى توانم ؛ چون بعضى كارها را انجام داده ام» ندارد .

د ـ افزايش سطح تحمّل پذيرى ^۱

برخى افراد در برابر ناملايمات ، از خود مقاومت نشان مى دهند و صبر و شكيبايى دارند و بعضى ديگر ، چنين نيستند و از همين جا مشخّص مى شود كه درجه تحمّل آنها با هم متفاوت است .
به طور كلى ، كسانى كه به زندگى خوش بين اند ، ناملايمات زندگى را آسان تر مى پذيرند و كار براى آنها رنج آور نيست. درجه خوش بينى افراد ، به ميزان تحمّل و توان آنها در برابر مشكلات بستگى دارد. افرادى كه سطح تحمّل آنها پايين است، به زندگى خوش بين نيستند. كار براى آنها به جاى اين كه عامل خوش بختى باشد، موجب ناراحتى و رنج است.