چاه حسرت است. امام على عليه السلام مى فرمايد:
انسان حسود ، زياد دچار حسرت است. ^۱
مهار كردن احساس رشك ، به ما امكان مى دهد كه به دنبال آنچه نياز داريم و مى خواهيم، برويم و از فرصت و انرژى ، استفاده مطلوب را ببريم. ^۲

۱۱ . كم رويى

اصولاً خجالت يا كم رويى ، يك عاطفه اجتماعى است كه در فرد ظاهر مى شود. اين حالت ، از احساس خودكم بينى ، سرچشمه مى گيرد و در برخى موارد ، آن قدر شدّت مى يابد كه تمامى شخصيت فرد را تحت تأثير قرار مى دهد.
بسيارى از موقعيت ها و فرصت هاى افراد ، صرفا به دليل «خجالت كشيدن»، از دست رفته است ، حتى به خاطر همين مسئله ، بسيارى از كارهاى واجب و مستحب ترك ، شده اند. همين مسئله ، موجب مى شود كه فرد ، به خاطر انجام ندادن كارهاى ضرورى خود و محروميت از بسيارى امتيازات، دچار حسرت زدگى شود.
چه بسيار افرادى كه به خاطر احساس خجالت، از گفتن خواسته هاشان ناتوان شده ، نتوانسته اند به اهداف و آرمان هاى خود در زندگى دست يابند . اين امر ، ممكن است مسائلى همچون : ازدواج، شغل و ارتباطات اجتماعى را شامل شود.
فرد كم رو ، از انجام دادن فعاليت هاى روزانه خود ، باز مى ماند و از حضور در يك جمع ، هراس دارد ، به طورى كه بسيار خشك و سرد برخورد مى كند و حتى چيزهايى را كه براى گفتنشان برنامه ريزى كرده بوده ، با حضور

پُر از رنج ، كنار ديوارى گذاشته شد . آن گاه خداوند فرمود: «حالا انتخاب كنيد . هر كسى مى تواند سبدى را كه مى خواهد ، بردارد». صحنه شگفت انگيزى بود . مردى كه هميشه در حال دعا كردن و زارى بود ، به سوى سبد خود شتافت و قبل از آن كه كسى آن را بردارد ، آن را برداشت . وقتى به ديگران نگاه كرد ، صحنه شگفت انگيزى را ديد . همه به سوى سبدهاى خودشان مى شتافتند. انگار ، همه از انتخاب دوباره رنج خويش شادمان بودند. براى نخستين بار ، هر كس توانسته بود كه واقعيت بدبختى ها و رنج هاى ديگران را ببيند. سبدهاى ديگران نيز به همان بزرگى و يا حتى بزرگ تر از سبد خودشان بود.
همه ، خوش حال و شادمان رفتند. هيچ چيز تغيير نكرده بود. صبح روز بعد ، مرد ناراضى ، بار ديگر به درگاه خداوند دعا كرد و اين بار چنين گفت: «ديگر هرگز درخواستى نخواهم كرد . هر آنچه را كه به من داده اى ، براى من خوب است» . ^۱
اين افسانه ، به اين نكته اشاره دارد كه ما هميشه ، مرغ همسايه را غاز مى پنداريم و فكر مى كنيم كه ديگران ، از ما خوش بخت ترند؛ در حالى كه خوش بختى ، چيزى نيست جز راضى بودن به آنچه كه خودِ فرد دارد و آنچه كه با توانايى هايش مى تواند به دست آورد . ما با استفاده بهينه نكردن از ظرفيت هاى بالقوه مان ، تنها به اين دليل كه مشغول تقليد و پيروى از مهارت ها يا شيوه زندگى كسانى كه به آنها رشك مى بريم هستيم ، چنان از حقد و كينه لبريز شده ايم كه حتّى سعى نمى كنيم موفّق شويم و به اين ترتيب ، انرژى و عمر خود را به ثمن بخس از دست مى دهيم و نتيجه آن ، افتادن در