۰.لايَستَحيي مِنَ اللّهِ ولا يَذكُرُهُ . ۱
۰.نه از خدا شرم مى كند و نه او را ياد مى كند .
۲ . تكرار
فرد باحيا نسبت به تكرار قبيح ، حسّاس است و تجربه متعدّد فعل قبيح ، مى تواند به بى حيايى منجر شود . ممكن است فرد باحيا ، به جهت غفلت يا لغزش ، مرتكب فعل قبيح شود . گرچه در مرتبه اوّل ، اين كار همراه با شرمندگى و سرافكندگى خواهد بود ، امّا اگر تكرار گردد ، سبب از ميان رفتن قبح آن كار مى گردد و هنگامى كه قبح عملى از ميان برود ، دليلى براى شرم ، وجود ندارد . به همين جهت ، على عليه السلام مى فرمايد :
۰.قَد كَثُرَ القَبيحُ حَتّى قَلَّ الحَياءُ مِنهُ . ۲
۰.به تحقيق قبيح ، افزايش يافت تا آن جا كه حيا كردن از آن كاهش يافت .
۰.همچنين در سخن ديگرى مى فرمايد :مَن كَثُرَ خَطاءُهُ قَلَّ حَياءُهُ . ۳
۰.خطاكارىِ هركس زياد شود ، حياى او كاهش مى يابد .
جالبْ اين كه ايشان ، علّت افزايش خطا را نيز در پُرحرفى دانسته است . پُرحرفى ، منجر به افزايش اشتباه مى شود و افزايش اشتباه ، منجر به كاهش حيا :
۰.مَن كَثُرَ كَلامُهُ ، كَثُرَ خَطَؤُهُ . ۴
۰.هر كس زياد حرف بزند ، زياد اشتباه مى كند .
به هر جهت ، تجربه كار قبيح ، مى تواند حيا را كاهش دهد . كار قبيح ، تا وقتى