افراد عادى شايد مرتكب فعل قبيح شوند ؛ امّا معمولاً از انجام دادن آن ، اظهار رضايت نمى كنند . رضايت از كار ناشايست ، ويژه افراد بى حياست . اينان ، نه تنها از آنچه كرده اند و مى كنند ، متأثّر و شرمنده نمى شوند ، بلكه نسبت به آن ، راضى اند . به همين جهت ، در احاديث ، رضايت از گناه ، بزرگ تر از خودِ گناه دانسته شده است . ^۱ ممكن است يك رفتار زشت ، در اثر بى توجّهى و غفلت و لغزش شخص صورت گيرد ؛ امّا رضايت از آن ، نشانه بى اهمّيت بودن آن كار نزد وى است .

۴ . خرسند بودن

ويژگى ديگر افراد بى حيا ، خرسند بودن آنان از انجام دادن كار ناشايست است . افراد بى حيا ، نه تنها از كارى كه انجام مى دهند ، ناراحت نيستند ، بلكه از انجام دادن آن ، خرسندند . خرسندى از انجام دادن فعل قبيح ، ويژگى افراد بى حياست . انجام دادن گناه ، زشت است و خرسند بودن از آن ، زشت تر . اگر كسى مرتكب خطا شود ، ولى از آن خرسند نباشد ، شايد بى حيا نباشد ؛ امّا كسى كه مرتكب خطا مى شود و از آنچه انجام داده ، خرسند نيز است ، اين نشانه بى حيايى اوست . ارتكاب قبيح همراه با شرمسارى ، بهتر از خرسندى از ارتكاب آن است . در بخشى از روايات معصومان عليهم السلامبه مسئله خرسندى از گناه ، پرداخته شده و اين امر ، مورد نهى قرار گرفته است . ^۲

چه مى گويد و چه درباره اش مى گويند» ^۱ و «از آنچه گفته است يا درباره اش گفته اند ، شرمى ندارد» ^۲ و «از آنچه مى گويد و يا درباره اش مى گويند ، شرم نمى كند» ^۳ ياد شده است .

۲ . گستاخى و بى باكى

ويژگى ديگر اين گروه ، گستاخى و بى باكى آنان است كه از آن ، با عنوان «جرى شدن» ياد مى شود . افراد باحيا ، براى نظارت ديگران اهميّت ويژه اى در نظر مى گيرند و هنگام حضور آنان ، پروا دارند و ملاحظاتى را در رفتارهاى خود ، رعايت مى كنند ؛ امّا فرد بى حيا ، هيچ ارزشى براى حضور و نظارت ديگران ، قائل نيست و هيچ پروايى از ديده شدن ندارد و لذا با گستاخى تمام ، در حضور ديگران ، به رفتار زشت ، اقدام مى كند . اين گونه افراد ، هرگز به جهت آنچه انجام مى دهند ، دچار اضطراب نمى شوند . بخش مهمّى از روايات منقول از امامان معصوم عليهم السلام ، به اين مبحث اختصاص دارد و در سخنان آنان ، گاهى به رفتارهاى زشت ، از اين دريچه نگاه شده و اين گونه رفتارها مورد بررسى قرار گرفته است .

۳ . راضى بودن

ويژگى ديگر افراد گستاخ ، «رضايت» آنان از انجام دادن فعل قبيح است .