در اصفهان ، جدّ اين شكسته ، كتب حديث را بر شيخ الطائفه على بن عبدالعالى كَرْكى خوانده و اجازات او را داشت ؛ امّا چون رغبت مردمان در فقه بيشتر بود ، مدارش بر درس فقهيّه بود. ۱
علاّمه محمّد باقر مجلسى (م ۱۱۱۱ ق) كه از ۲۵ سالگى شروع به تأليف و تصنيف نمود ، اوّلين كتاب خود را به نام ميزان المقادير ۲ يا رسالة الأوزان به سال ۱۰۶۳ ق ، در مسائل فقهى به رشته تحرير درآورد.
على رغم گرايش به احاديث فقهى در طول اين دو قرن ، اعتقادات و احاديث اعتقادى ، جايگاه خاصّ خودشان را داشته اند. علماى اين دوره ، از يك سو براى ترويج مبانى تشيّع ، و از سوى ديگر ، براى تبيين مبانى حكومت و مستحكم نمودن پايه هاى آن در طول نزديك به ۲۳۰ ساله حيات آن ، پرداختن به احاديث اعتقادى را در دستور كار خود قرار دادند و حكومت صفويّه و حاكمان آن را با احاديث ، منطبق مى ساختند. قبل از پرداختن به مصاديق مطالب گفته شده ، گفتنى است كه در اين دوره ، احاديث اعتقادى در دو حوزه شكل گرفته است:
اوّل . حوزه اى ـ كه بيشتر جنبه برونْ مذهبى داشته است ـ مقارن با پيدايش حكومت صفويه و كشمكش هاى به وجود آمده ميان شيعه و سنّى بر سرِ مسائل اعتقادى اى همچون امامت ، علماى شيعه را بر آن داشت تا در صدد فراهم نمودن كتاب ها و رساله هاى اعتقادى و يا مجموعه هاى چهل حديثى تحت عناوين اصولى ، نظير : امامت و بيان فضائل و معجزات ائمه معصوم عليهم السلام ، فروع (نظير احكام) و مسائل اعتقادى (نظير غيبت و رجعت) برآيند.
از آثار نگاشته شده در اين حوزه مى توان به موارد زير اشاره كرد:
