خود ، نقل مى كند .
از سوى ديگر ، در متن الدلائل البرهانيّة آمده : «يقول عبدالرحمان بن محمّد بن العتائقى ـ عفا اللّه عنه ـ» ^۱ كه اين تعبير ، نشانگر آن است كه كتاب از وى است ؛ زيرا احتمال نقل علاّمه حلّى از ابن عتائقى ، به سبب خردسالى وى در زمان حيات علاّمه ، ضعيف است . ^۲ محدّث اُرمَوى اين تعبير را از باب نقل اكابر از اَصاغر دانسته و در عين حال ، تصريح كرده كه اگر عالمان [ تراجم ] اين كتاب را به علاّمه حلّى نسبت نداده بودند ، مى گفتم كه از آنِ ابن عتائقى است ؛ چرا كه عبارت يادشده ، ظهور در اين امر دارد . ^۳
با توجّه به آنچه ياد شد ، انتساب كتاب به ابن عتائقى ، موجّه تر به نظر مى رسد . بويژه آن كه وى به گزينش متون متقدّم علاقه مند بوده و آثار ديگرى نيز تلخيص نموده است . ^۴
به هر روى ، گزينش كننده كتاب ، در ابتداى آن تصريح كرده كه كتاب ابن طاووس را متضمّن ادلّه قاطعى در تعيين موضع مرقد مطهّر اميرمؤمنان عليه السلام يافته و بيشتر آن را با حذف اسانيد و مكرّرات ، گزينش كرده است . ^۵ كتاب به سان اصل ، داراى دو مقدّمه و پانزده باب است . از نسخه هاى خطّى كتاب ، نسخه نگارش يافته توسّط محمّدحسين خادم كتابدار ، به سال ۱۰۹۰ق ، موجود در مدرسه شهيد مطهّرى ونسخه موجود در آستان قدس رضوى ، شايان ذكر است . ^۶

منسوب به علاّمه حلّى ، از اين رساله ياد كرده و گفتار وى را نقل كرده است . ^۱
محقّق تهرانى ، پس از نقل سخن صاحب رياض ، در دفاع از انتساب كتاب به علاّمه حلّى مى گويد :
وى ، كتاب را رؤيت نكرده است . اگر اسانيد مذكور در آن را مى ديد ، در صحّت انتساب كتاب به وى ، ترديد نمى كرد . ^۲
از سوى ديگر ، عالم بزرگوار سيّد احمد بن شرف حسينى قمى ، نسخه الدلائل البرهانيّة را به خطّ خود در قم و به سال ۹۷۸ ق ، از نسخه اى كه بر ظَهر آن دستْ خطّ علاّمه حلّى بوده است ، نگارش كرده است . محقّق تهرانى ، اين نسخه را در تهران رؤيت كرده كه كاتب بر ظَهر آن نوشته كه كتاب ، نگاشته علاّمه حلّى است . وى ، سپس به معرّفى نسخه هاى خطّى ديگر كتاب ، پرداخته است . ^۳
ظاهرا منظور وى از اسانيد كتاب الدلائل البرهانيّة ، نقل هاى موجود در آن است كه با يكى از اين تعابير شروع مى شود : «أخبرنى والدى عن الفقيه محمّد بن نما . . .» ^۴ ، «أخبرنى الفقيه نجم الدين أبوالقاسم جعفر بن سعيد . . .» ^۵ و «أخبرنى الوزير رئيس المحقّقين نصيرالدين محمّد عن أبيه . . .» . ^۶ نويسنده الذريعة ، همگى اين افراد را از مشايخ علاّمه حلّى دانسته است .
به نظر مى رسد كه استدلال محقّق تهرانى ، ناتمام است ؛ زيرا اين افراد ، از مشايخ عبدالكريم بن طاووس نيز هستند و اسانيد ياد شده در فرحة الغـَريّ آمده و عينا در الدلائل البرهانيّة نيز تكرار شده . ^۷ و نويسنده الذريعة پنداشته كه علاّمه حلّى از مشايخِ