دیگری نیز وجود دارد كه امیر بن احمر، آن را گشوده است.۱ گویا شهر فاریاب، از شهرهای دیگر نظیر طالقان كوچك‌تر بوده؛ ولی آبادی‌‌ها و روستاهای بسیاری را در نواحی خود جا داده بوده است.۲ یكی از نویسندگان معاصر، در توصیف این منطقه می‌نویسد: «این شهر در ساحل شرقی سیحون و بلافاصله در زیر ملتقای رودخانة چمكنت به رود سیحون بود. این شهر، در كنار معبر این رود، واقع بود و بعدها به ”اُترار" موسوم شد. نام فاراب، بر كرسی و شهر مركزی و نیز بر تمام آن ولایتْ اطلاق می‌شد و گاهی كرسی ولایت اسپیجاب نیز محسوب می‌گردید. در قرن چهارم، حومة آن، ”كِدِر" نام داشت. در همین قرن، مقدسی، آن را شهری بزرگ با حدود هفتاد هزار مرد ذكر می‌كند. این شهر را بارویی احاطه می‌كرد و مسجد جامع، كهن‌دژ و بازارهایی بزرگ داشت و كالاهای فراوان در انبارهای آن انباشته بود. كدر نیز مسجد جامعی داشت و شهری نوبنیاد بود».۳
ابو نصر اسماعیل بن حمّاد جوهری، صاحب كتاب الصحاح فی اللغة، برخاسته از این دیار است.۴ اكنون در افغانستان، مكانی با همین نام و یا با عنوان «دولت‌آباد» وجود دارد كه در همان مكان قدیم این منطقه واقع شده است.۵
۶. قُوادیان (قُبادیان)
برای ولایت قُوادیان نیز چندین نام یاد كرده‌‌اند كه بیشتر، از تفاوت‌ها در شیوة تلفّظ سرچشمه می‌گیرد و بخشی از آن نیز مربوط به اختلاف قرائت عرب و عجم است. بر این اساس، به این منطقه قباذیان، قواذیان و قوادیان۶ گفته‌اند. منطقة قوادیان در شرق منطقة چغانیان واقع شده و در كنار رودی به همین نام، قرار
