كتاب روایی بوده است.۱ او از محمّد بن الحسن بن احمد بن الولید القمّی، حسین بن احمد بن ادریس القمّی، جعفر بن محمّد بن قولویه القمی و پدرش و همگی از كشّی، مجموعه آثار شیعه و آثار عیّاشی را از عیّاشی نقل كرده است. تلعكبری به سال ۳۴۰ق، این آثار را از او سماع كرده است.۲
همچنین ابن ندیم، آثار عیّاشی را از کتاب وی گزارش می‌کند و می‌نویسد: حیدر بن محمّد بن نعیم در پایان کتابی که برای ابو الحسن علی بن محمّد علوی، نگاشته بود، نسخه‌ای نوشته که در آن، آثار عیّاشی را یاد کرده است. ابن ندیم پس از یادکرد اسامی آثار عیّاشی می‌نویسد که: حیدر گفته است که تعداد کتاب‌های عیّاشی، ۲۰۸ عنوان بوده است و او ۲۷ کتاب را فراموش کرده است.۳
ـ ابو الحسن حمدویه بن نصیر بن شاهی، راوی آثار عیّاشی است و در دانش و روایت در عصر خودش فردی بی‌نظیر بوده است.
گروه سومی نیز در کتاب‌هاي رجال به عنوان راویان عیّاشی شمرده شدند كه عبارت‌اند از:
ـ حسین بن نعیم.۴
ـ حسین غزال كتنجی (كتونجكی).۵
ـ حسن كرمانی. هر سه نفر افراد ياد شده نیز راوی آثار و روایات عیّاشی بوده‌اند.۶
ـ محمّد بن نعیم خیاط، فرد بی‌سوادي بود؛ ولی حافظة قوی‌اي داشت و توانست روایات بسیاری را از بر كند.۷
