ایمان آورده و مرا تصدیق نموده است، او را به دوستی علی بن ابی طالب سفارش مینمایم. هر كه او را دوست بدارد، به تحقیق مرا دوست داشته، و هر كه مرا دوست بدارد، به تحقیق خدا را دوست داشته است، و هر كه او را دشمن بدارد، به تحقیق مرا دشمن داشته است».
نام وی در اسناد روایات اهل سنّت آمده است. اهل سنّت چندان به وی روی خوش نشان ندادهاند و ابن حبّان، او را راوی احادیث موضوعه (ساختگی) میداند و می‌گوید: «كان یروی الأشیاء الموضوعة لا یحلّ الاحتجاج به؛ او عباراتی ساختگی را روایت می‌کرده که شایسته احتجاج نیستند».۱ ذهبی نیز حافظة او را ضعیف دانسته است.۲
روایات او و این گونه برخوردهای اهل سنّت، این گمانه را تقویت میكند كه او چه بسا شیعه یا تمایلات شیعی داشته است. حافظ ابو الولید سرانجام به سال ۴۵۶ق، در سمرقند وفات یافت.۳
[۷۳.] محمّد بن عبد الله خشانی بلخی
نام «ابو بكر محمّد بن عبد الله خشانی بلخی» در سند یك روایت نبوی در بارة كیفیت استفادة دارویی از آب نیسان آمده است. این روایت را سیّد ابن طاووس در مهج الدعوات به نقل از كتاب زاد العابدین تألیف حسین بن ابی الحسن بن خلف كاشغری (ملقّب به فضل) آورده است.۴ كاشغری (زنده در ۴۸۴ق) با یك واسطه از او روایت كرده است.۵
1.. الموضوعات ابن جوزی، ج۳، ص۸۲.
2.. تذكرة الحفّاظ، ج۳، ص۱۱۵۵، ش۱۰۱۷.
3.. همان جا.
4.. افندی، وی را دانشمندی امامی دانسته است. او یكصد و بیست كتاب نگاشته است (ر.ک: كتاب‌خانهٔ سیّد ابن طاووس، ص۶۰۲، ش۶۵۵).
5.. مستدرک الوسائل، ج۱۷، ص۳۲ ـ ۳۳، ح۵.
