[۲۶.] جعفر بن محمّد بلخی
شیخ صدوق با چهار واسطه از جعفر بن محمّد بلخی روایت كرده است.۱ نام وی در كتب رجال شیعه نیامده۲ و شخصیت او چندان برای ما روشن نیست. در این روایت، علی بن عبّاس، شاگرد او و حسن بن راشد، استاد اوست. امكان دارد كه وی همان جعفر بن محمّد بن عمر بلخی معروف به ابو معشر منجّم (م۲۷۲ق) باشد.
[۲۷.] جعفر بن محمّد بن عمر بلخی
جعفر بن محمّد بن عمر بلخی معروف به ابو معشر منجّم، صاحب تصانیف متعدّد در علم زیج و علم نجوم است. او در ابتدا به علم حدیث اشتغال داشت؛ ولی در چهل و هفت سالگی به علم نجوم روی آورد. در بارة ابو معشر گفتهاند: «كان فاضلاً حسن الإصابة». وی كه بیش از یك‌صد سال از عمرش میگذشت، در رمضان سال ۲۷۲ق، وفات كرد.۳
[۲۸.] حسن بن شجاع بلخی (ابو علی)
شیخ صدوق با چهار واسطه از وی روایاتی را گزارش كرده است؛۴ ولی متن و سند روایت صدوق، بیانگر مذهب وی نیست. به نظر میرسد كه او همان حافظ ابو علی حسن بن شجاع بلخی، محدّث معاصر محمّد بن اسماعیل بخاری، باشد. در این صورت، وی از محدّثان عامّه است كه به سال ۲۴۴ق، وفات كرده است.۵
1.. بحار الأنوار، ج۱۱، ص۳۸۷ ـ ۳۸۸، ح۳.
2.. مستدركات علم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۹۱، ش۷۳۷.
3.. همان، ج۸، ص۴۵۵، ش۲۹۷.
4.. الأمالی، صدوق، ص۳۴۷، ح۴۱۹.
5.. ر ك: الكاشف فی معرفة من له روایة، ص۳۳۶، ش۱۰۳۵؛ فتح الباری، ج۸، ص۴۲۳.
