۷. این باور که قرآن همه چیز را تبیین می‌‌کند؛

۸. گونه‌‌های آیات، معنای باطنی و تأویل و انواع زبان و راه‌‌های مختلف قرائت متن ( قرائات). کاشانی در اینجا همچنین از این اندیشه بحث می‌‌کند که قرآن به هفت خوانشِ ممکن ( اَحرُف)‌‌ نازل شده و می‌‌گوید این سخن یا به انواع آیات (مثل اوامر،‌‌ سرزنش‌‌ها، داستان‌‌ها، و غیره) اشاره دارد، یا به هفت سطح از معانی باطنی برای قرآن؛

۹. این باور که قرآن همانند دیگر کُراسه‌‌های مقدس در رمضان نازل شده است؛

۱۰. نقش قرآن به عنوان یک شفیع در روز قیامت، همچنین پاداش حفظ و قرائت قرآن؛

۱۱. قرائت قرآن و رفتار شایسته نسبت به قرآن، توضیحِ اینکه قرائت حقیقی فقط زمانی واقع می‌‌شود که خواننده ”قلبی خاضع، جسمی پاک، و مکانی کاملاً خلوت داشته باشد؛ زیرا در این حال است که خواننده از طریق پذیرش برکات خدا و شگفتیِ اشارات او، شیرینی گفت‌‌وگو با خدا و حلاوت آگاهی از لطف او و مقام او را درک می‌‌کند. و هنگامی که خواننده از این جام باده بنوشد، هیچ حالتی را بر این حالت (حال) و هیچ دمی را بر این دم (وقت) ترجیح نخواهد داد. سهل است، که تمامی [دیگر] طاعات و عبادات را رها خواهد کرد، چراکه در درون او گفت‌‌وگویی صمیمانه (مناجات) با خداوندش، بدون واسطه، برقرار است."^۱ ۲ او آن‌‌گاه سخنی از امام جعفر صادق[[ع]] به این مضمون نقل می‌‌کند:‌ ”سوگند به خدا، همانا خدا خود را در گفتارش به مخلوقاتش نمایانده است ( تَجَلّی)، اما آنها نمی‌‌بینند."

۱۲. توضیح جنبه‌‌های فنی این تفسیر، چگونگی قضاوت بین حدیث متعارض، و توضیح اینکه چرا نویسنده، علی‌‌رغم تفاوت مذهب، گاهی به تفسیر بیضاوی اشاره خواهد کرد؛ کاشانی به خواننده هشدار می‌‌دهد که از این امر تعجب نکند، زیرا ”هر مذهبی، حتی مذهب آنان، دانشی دارد که شاید مفید باشد... در گفته‌‌های آنان، همان چیزی مضمر است که ما آن را از طریق عشق صادقانه یافته‌‌ایم."^۳ ۴

بدین طریق، دیدگاهی الاهیاتی که بر شخصیت امام تمرکز دارد (به همراه موضوعات مناقشه‌‌برانگیزی مانند ماهیت تحریف‌‌شده «قرآنی که نزد ماست») به هرمنوتیک شیعه

المِثال ارائه داد. البته، آنچه به بحث حاضر ارتباط بیشتری دارد، تفسیر قرآن او، با عنوان الصافی فی تفسیر کلام الله الوافی (بیروت، ۱۹۷۹) است. این تفسیر به لحاظ شکلی، شبیه به آثار حدیث‌‌محورِ سنتی ( تفسیر بالمأثور؛ ن.ک: بالا) است؛ زیرا نویسنده برای توضیح هر آیه چند خبر را برمی‌‌گزیند و گه‌‌گاه خودش هم توضیحاتی بدانها می‌‌افزاید. مهم‌‌ترین بخش این اثر برای دست یافتن به فهمی از هرمنوتیک، مقدمه آن است؛ زیرا او در آنجا موارد زیر را درباره اصول روش‌‌شناختی‌‌اش برمی‌‌شمرد:

۱. لزوم تمسک به قرآن؛

۲. این باور که تمام دانشِ قرآن در اختیار اهل بیت[[ع]] است؛

۳. این باور که بیشتر قرآن درباره اهل بیت[[ع]] و دوستان و دشمنان آنان نازل شده است؛

۴. معانیِ وجوهِ آیات، مانند بیان اینکه کدام آیات متشابه‌‌اند و تأویل‌‌شان چیست؛ علاوه بر این، او مقوله‌‌بندی بر اساس ظاهر، باطن، حدّ و مَطلَع را تأیید، و توضیحی درباره مسئله الغاء (نسخ) ارائه می‌‌کند. در اینجا، به یک شگرد هرمنوتیکی شیعی نیز اشاره شده که بسیار با آن مواجه می‌‌شویم؛ شگردی که برای اعتقاد به بی‌‌خطایی کامل (عِصمَة) اهل بیت[[ع]] به کار می‌‌آید. طبق این شگرد، آیات متعددی که به نظر می‌‌رسد در سرزنش پیامبر یا انتقاد از او هستند در واقع به این سبک نازل شده‌‌اند: ”اگرچه به نظر می‌‌رسد من در حال صحبت با کس دیگری (یعنی، پیامبر) هستم، اما در واقع منظورم تویی که در کنار او سخنم را می‌‌شنوی"^۱ (برای مثال اسراء۱۷: ۷۴)؛

۵. ممنوعیت تفسیر بالرأی. در اینجا کاشانی می‌‌افزاید: ”اگر کسی ادعا کند قرآن فقط معنایی ظاهری دارد، مسلماً از [[حدّ و حدود]] خود سخن گفته و شدیداً بر خطاست... قرآن، اخبار و آثار (گزارش‌‌های منقول درباره پیامبر) همگی به معاني باطنی قرآن اشاره می‌‌کنند"؛^۲

۶. جمع و تحریف متن قرآن؛