1.. می‏توان مفسّر و فیلسوف معاصر، آیة اللّٰه‏ محمّد تقی مصباح یزدی را نیز از موافقان این نظریه دانست. وی می‏گوید: «کار عقلا و هنر علما در عالَم، همین است که بگردند راجع به یک مسئله‏ای عوامل علم‏آور و عوامل ظن‏آور و تقویت کنندۀ ظن را پیدا کنند تا کم کم به علم برسند. و روایات از بهترین مبادی است… تلاش چنین کسانی، در خور قدردانی است، و گر نه، این کتاب‏های تفسیری نباید باشد و باید بگوییم این‏ها ـ العیاذ باللّه‏ ـ خلاف شرع است… پس حجّیت روایات واحد تفسیری، نه جلوی فعّالیت‏های تفسیری ما را می‏گیرد، نه معنایش این است که تعبّداً طبق خبر واحدی معتقد بشود، و نه معنای لاحجّیتش این است که اصلاً از این راه‏ها نرو. از روایات باید استفاده و در فهمش هم باید دقّت کرد؛ امّا معنایش حجّیت نیست. بنا بر این، به نظر می‏رسد که این بحث در بارۀ حجّیت و عدم حجّیت در تفسیر و در اعتقادات، چندان حاصلی ندارد؛ زیرا نه آن‏هایی که خبر واحد را در تفسیر حجّت نمی‏دانند، می‏گویند باید آن روایات را کنار گذاشت، و نه آن‏هایی که حجّت می‏دانند، معتقدند که تکلیف شرعی است که به مضمون آن روایات باید تعبّد داشت و طبق آن، آیات قرآن را تفسیر کرد، هرچند علم عرفی به خلاف آن داشته باشیم. و اگرچه ابهام‏هایی در تفسیر معنای حجّیت و کاربرد آن در فقه وجود دارد؛ ولی استعمالش در خارج از فقه، چندان ابهام ندارد و اگر گرایش‏های تعصّب‏آمیز را کنار بگذاریم، آن‏ قدر اختلافات شدید نیست. بهتر است این واژگان را تحلیل و تفسیر [نماییم] و مبنایی در آن‏ها اتّخاذ کنیم که روی آن مبنا مسئله حل شود». مجلّۀ معرفت، سال نوزدهم، مرداد ۱۳۸۹، شمارۀ ۱۵۲: ص۱۳.

1.. این نزاع، در عرصۀ روایات اعتقادی نیز جریان دارد و حلّ آن می‏تواند گونه‏ای تأیید برای این نظریه تلقّی شود. برخی روایت‏ها نشان می‏دهد که پیروان ائمّه علیهم السّلام در تعامل با خبر راوی ثقه، تفصیلی میان اعتقادات و تکالیف نمی‏دیده‏اند. برای نمونه، علی بن مسیّب می‏گوید: قلت للرضا علیه السلام: «شِقَّتی بَعیدةٌ، ولستُ أصِلُ إلیکَ فی کُلِّ وقتٍ، فِمِمَّن آخُذُ مَعالمَ دینی؟». قال: «مِن زکریّا بنِ آدمَ القُمّی المأمونُ على الدِّینِ والدَّنیا»؛ به امام رضا علیه السلام عرض کردم: «دسترسی به شما برایم دشوار است و نمی‌توانم هر وقت خواستم، نزد شما بیایم. پس آموزه‌های دینی‌ام را از که دریافت کنم؟». فرمود: «از زکریّا بن آدم قمی که در دین و دنیا مورد وثوق است» (وسائل الشیعة: ج۲۷ ص۱۴۶ ح۳۳۴۴۲). عبد العزیز بن مهتدی نیز می‏گوید: از امام رضا علیه السلام پرسیدم: «أَفیونُسُ بن عبدِ الرَّحمنِ ثِقَةٌ؟ آخُذُ عَنه ما أحتاجُ إلیه مِن مَعالِمِ دینی؟» فقالَ: «نَعم»؛ آیا یونس بن عبد الرحمن موثّق است؟ معارف دینیِ مورد نیازم را از او دریافت کنم؟». فرمود: «بله». (وسائل الشیعة: ج۲۷ ص۱۴۷ ح۳۳۴۴۸ و نیز ص۱۴۸ ح۳۳۴۴۹). همچنین کشّی از قول احمد بن حاتم بن ماهویه نقل می‏کند که: به امام هادی علیه السلام نامه نوشتم و پرسیدم: «عَمَّن آخُذُ مَعالِمَ دینی؟ آموزه‏های دینم را از که بگیرم؟». برادرم نیز همین گونه نامه نوشت و امام در پاسخ نوشت: «فَهِمتُ ما ذکرتُما، فاصمِدا فی دینِکما عَلَى مَستَنٍّ فی حُبّنا و کلِّ کَثیرِ القَدَمِ فی أمرِنا، فإنَّهم کافوکما إن شاء اللّٰه تعالى؛ منظور شما را دریافتم. در دینتان به کسی روی آورید که دوستی ما را شیوۀ خود قرار داده و در کار ما کوشا است. چنین کسانی ـ به خواست خدا ـ شما را کافی‏اند». (اختیار معرفة الرجال: ج۱ ص۱۰ شمارۀ ۷).چنان‌که پیدا است، موضوع سؤال در همۀ روایات، «معالم دین» است که شامل اصول و فروع (عقاید و احکام) هر دو، می‌شود. نه راوی فرقی میان دو دسته آموزه‌های دینی نهاده است و نه امام علیه السلام.