باقر علیه السلام مخالفت‌هایی داشته و در انکار امامت آن حضرت می‌کوشیده است؛۱ به‌گونه‌ای که همین رویکرد او سبب شده تا برخی منابع شیعی او را از اهل سنت بشمارند.۲ با وجود این، نام او در سلسله اسناد احادیث شیعی به چشم می‌خورد.۳ او در لسان امام محمد باقر علیه السلام همراه با ابومقدام ثابت‌الحداد و سالم بن ابی حفصه گمراه‌کننده خوانده شده۴ و امام جعفر صادق علیه السلام ضمن بیزاری از او، وی را - همراه با ابو‌الجارود - دروغ‌گو و بی‌باور دانسته و لعن کرده‌اند.۵
کثیر‌النواء از صادِقَین علیهما السلامو همچنین از عبداللّه ابن مُلیل بَجلی، عطیة بن سعد عوفی، محمد بن نشر حمدانی نقل روایت کرده است. منصور بن أبی‌اسود، أبوعقیل یحیی بن متوکل، سفیان بن عیینة، شریک بن عبداللّه، محمد بن فضیل بن غزوان، عبدالرحمن بن عبداللّه مسعودی و أبان بن عثمان بن احمد نیز روایت‌هایی از او نقل کرده‌اند.۶ کثیر‌النواء ضمن قبول خلافت ابوبکر و عمر، درباره عثمان نیز سکوت اختیار کرده بود و در عین حال، بر این اعتقاد بود که امام علی علیه السلامافضل مردم پس از رسول خداست.۷ این اعتقاد، چنان که پیش از این اشاره شد، در واقع، مهم‌ترین انگاره مرجئه شیعه به‌حساب می‌آید.
حسن بن صالح بن حی
ابو عبداللّه کوفی،۸ حسن بن صالح بن حیّ۹ همْدانی۱۰ ثُوری۱۱ که مسعودی وی را حسن بن صالح بن یحیی۱۲ و جعفر سبحانی او را حسن بن صالح بن مسلم بن حی نامیده است.۱۳ بر پایه
1.. شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۵۱۲.
2.. اردبیلی، جامع الرواة، ج۲، ص۲۸.
3.. همان.
4.. شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۵۰۹.
5.. همان، ص۵۱۱.
6.. ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۸، ص۳۶۸؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۴، ص۳۰۰.
7.. نوبختی، فرق الشیعه، ص۹.
8.. ابن سعد، الطبقات الکبری ، ج۶، ص۳۷۵.
9.. همان.
10.. ابن حزم، الفصل، ج۴، ص۱۱۲.
11.. ذهبی، میزان الاعتدال، ج۱، ص۴۹۶.
12.. مسعودی، مروج الذهب، ج۳، ص۲۰۸.
13.. سبحانی، معجم طبقات المتکلمین، ج۱، ص۳۲۸.
