به‌رغم عدم اتهام او به غلو، ارتباط تنگاتنگ او با جابر و اتهام افزودن مطالبی به آثار جابر نشان می‌دهد که او به‌لحاظ اندیشه در مسیر اندیشه جابر حرکت می‌کرده و اگر جابر را در زمان خود در معرض اتهام به غلو بدانیم، طبیعتاً او نیز در معرض این اتهام خواهد بود.

محمد بن سنان

وی راوی دو روایت خلقتِ نوری خاص پیشین^۱، یک روایت خلقت نوری خاص^۲ و یک روایت نخستین مخلوق^۳ است. نجاشی او را ضعیف دانسته^۴ و طوسی با ذکر این‌که تضعیف شده برخی کتب او را مشتمل بر غلو و تخلیط دانسته^۵ و دو طریق برای خودش به آثار غیر تخلیطی و غیر غالیانه ابن سنان ذکر کرده است که در یکی از طرقش محمد بن علی صیرفی قرار دارد و همان‌طور که خواهیم دید، خود متهم به غلو است.

از مجموع احادیثی که کشّی ‌‌‌‌درباره او نقل کرده می‌توان دریافت که در مجموع، سعد بن عبداللّه و احمد بن محمدبن عیسی ‌‌‌‌درباره او نظر مثبتی داشته‌اند.^۶ در مقابل، فضل بن شاذان و شاگردش علی بن محمد بن قتیبه نظری بس منفی ‌‌‌‌درباره او و نیز محمد بن علی ابوسمینه داشته‌اند.^۷ محمد بن سنان یک راوی پُرروایت بوده که در بسیاری از ابواب حدیث نقل می‌کرده و با توجه به دیدگاه‌های نسبتاً مثبتی که در کتب رجال از احمد بن محمد بن عیسی و سعد بن عبداللّه ‌‌‌‌درباره محمد بن سنان نقل شده^۸ و نیز شمار بالای روایاتی که آنها در کتب روایی از محمد بن سنان نقل کرده‌‌اند، می‌توان گفت قمی‌ها، در کل، او را قبول داشتند و او را از متهمان به غلوِّ مستحق تبعید نمی‌دانستند. گفتنی است که بیشترین تعداد نقل از مفضل بن عمر در الکافی و

امامی نیز او را در زمره غلات برشمرده‌اند.^۱ کشّی چندین روایت متعددی نیز هم در مدح و هم در ذم مفضل نقل کرده است،^۲ اما خودِ او دست‌کم بخشی از روایات مدح را قبول ندارد؛ زیرا روایان آنها را غالباً غالی می‌داند.^۳ از تعلیقه‌های کشّی بر احادیث مدح و ذم می‌توان دریافت که به نظر او مفضل سه مرحله را پشت سر نهاده است: مرحله راست‌باوری، گرویدن به ابوالخطاب از بزرگان غالیان و عدول از پیروی ابوالخطاب.^۴ شمار بالای روایات او در الکافی (۱۰۴ روایت) و آثار شیخ صدوق (۱۹۹ روایت) ^۵ نشانه آن است که قمی‌ها او را از غالیان به‌شمار نمی‌آوردند.

عمرو بن شمر

وی راوی یک حدیث خلقت نوری خاص پیشین^۶ و یک حدیث خلقت نوری خاص^۷ است که هر دو حدیث خود را از جابر بن یزید جُعفی نقل کرده است. او شاگرد خاص جابر بوده و از ۱۷۷ روایتش در کتب اربعه، ۱۵۷ روایت را از جابر نقل کرده است. بسیاری از روایات او متضمن مقامات والا برای امامان علیهم السلاماند. عمروبن شمر راوی اصلی کتب جابر بوده^۸ و او را می‌توان در طبقه پس از جابر و هم‌طبقه با مفضل دانست. او به غلو متهم نشده است، اما ابن غضائری او را تضعیف کرده است.^۹ به‌گفته نجاشی در کتاب‌های جابر چیزهایی اضافه شده که گفته می‌شود برخی آنها را عمروبن شمر اضافه کرده است.^۱۰