طبقه و دارای مشایخ مشترکاند، بر اساس گزارش نجاشی و دیگران، ابراهیم باز مقدم بر احمد است. بنابراین، باید ورود ابراهیم به قم را پیش از بازگشت احمد اشعری دانست. البته ویژگی دیگر ابراهیم بن هاشم، که وی را از جهتی مقدم بر احمد بنمحمد بن عیسی قرار می‌دهد، کوفی بودن ابراهیم است. احمد از قم برای اخذ حدیث به کوفه رفت و میراثی را با خود به قم منتقل نمود و محتمل است که وی با معیارهای موجود در قم، میراثی را از کوفه گزینش کرده و به قم انتقال داده باشد؛ ولی ابراهیم پرورشیافته مدرسه حدیثی کوفه است و احتمالاً همه میراثی را که در کوفه از مشایخ خود اخذ کرده بود ـ و به دلیل گستردگی میراث و کثرت مشایخ میتوان آن را میراث حدیثی کوفه دانست ـ به قم منتقل کرده است. بر این اساس، او نخستین کوفی است که میراث حدیثی کوفه را در قم منتشر کرده است.
از آنجا که بخش اصلی میراث کوفه تا پایان قرن سوم به قم انتقال یافت، از دیگر معاصران ابراهیم بن هاشم که در رتبهای پس از او در این انتقال میراث نقش اساسی داشتند نیز در اینجا یاد میکنیم:
احمد بن محمد بن خالد برقی۱
ابوجعفر، احمد بن محمد، فرزند محمد بن خالد برقی که پیش‌تر ذکرش گذشت، از اصحاب امام جواد و امام هادیعلیهما السلام بود. تاریخ وفات او را ۲۷۴ یا ۲۸۰ گزارش کردهاند.۲ وی نه تنها میراثی را که پدرش از کوفه به قم منتقل نموده بود روایت کرد و در قم انتشار داد، بلکه خود نیز با سفر به کوفه و بغداد، بخشی از میراث کوفه را از مشایخ حدیث استماع کرده، به قم منتقل نمود. احمد برقی در کوفه و قم از مشایخ بسیاری حدیث شنید و در طریق روایت بخش زیادی از میراث کوفه و قم واقع شده است. مهمترین مشایخ وی عبارتاند از: محمد بن خالد، احمد بن ابینصر، حسن بن علی بن فضال، حسن بن محبوب، عثمان بن عیسی، اسماعیل بن مهران، ابن ابی عمیر، حسین بن سعید، صفوان بن یحیی، ابوسمینه و محمد بن عیسی بن عبید. البته وی نیز مانند پدرش، از افراد ضعیف روایت میکرد و بر اخبار مرسل اعتماد مینمود و به همین دلیل مورد طعن و تضعیف برخی از مشایخ قرار گرفت. نجاشی و شیخ طوسی وی را با عبارت «ثقة فی
