سهل بن زیاد، یاد آور می‌شود که کتاب النوادر را جمعی از اصحاب از وی روایت کردهاند.۱ شیخ طوسی نیز طرق خود به کتاب سهل را چنین یاد میکند: ابن ابیجید از ابن ولید از محمد بن یحیی عطار از محمد بن احمد بن یحیی از سهل بن زیاد و نیز ابن ولید این کتاب را از طریق سعد بن عبداللّٰه و حمیری، از احمد بن ابیعبداللّٰه برقی از سهل روایت کرده است.۲
بنابر این گزارش، کتاب سهل بن زیاد را بسیاری از مشایخ قم و از جمله سعد بن عبداللّٰه، عبداللّٰه بن جعفر حمیری، محمد بن احمد اشعری، محمد بن یحیی عطّار و ابن ولید روایت کردهاند. نیز میدانیم محمد بن احمد بن یحیی در کتاب نوادر الحکمه از سهل روایت کرده بود. اگرچه پاره‌ای از رجال نوادر الحکمه و از جمله سهل بن زیاد، از سوی ابن ولید و صدوق استثنا شدند، ولی نقل روایات سهل در این کتاب نشان اعتماد محمد بن احمد بن یحیی به روایات سهل است.
مراجعه به منابع حدیثی موجود از مدرسه قم نیز روایت مشایخ این حوزه از سهل بن زیاد را نشان می‌دهد. تنها در کتاب کافی ۱۹۱۸ روایت از سهل بن زیاد آمده که رقم قابل توجهی است. از این تعداد ۱۵۵۴ روایت، از طریق عدّه کلینی از سهل نقل شده است. این عدّه عبارتاند از: علی بن محمد بن علان، محمد بن ابیعبداللّٰه، محمد بن الحسن و محمد بن عقیل الکلینی. عمده طریق کلینی به میراث سهل از جهت مشایخ رازی است، ولی میراث سهل را ابن ولید و صدوق نیز با طرق قمی روایت کردهاند. شیخ صدوق در کتابهای امالی، توحید، کمال الدین، معانی الاخبار، عیون أخبار الرضا علیه السلام، علل الشرایع، خصال، کتاب من لایحضره الفقیه، ثواب الاعمال و دیگر آثارش، روایات متعددی از سهل بن زیاد نقل کرده است. این روایات از طریق مشایخ بزرگ قم، مانند صفّار، سعد بن عبداللّٰه، محمد بن یحیی عطار، احمد بن ادریس و حسن بن متّیل روایت شدهاند.
پاره‌ای از روایات سهل نیز در محاسنِ برقی، بصائر الدرجاتِ صفّار، تفسیرِ علی بن ابراهیم و کامل الزیاراتِ ابنقولویه نقل شده است.
در مجموع برخورد مشایخ قم با میراث سهل بن زیاد، اگرچه یکسان نبوده، همواره همراه با احتیاط بوده است.
