609
جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد

پیامبر۹ با ذکر آیه «الست» از سبقتش بر انبیا در اقرار به وجود خداوند سخن می‏گوید؛ دال بر مدعای قائلان به عالم ذر نمی‏داند؛ چرا که مقصود از این روایت سبقت در فضیلت است و نه سبقت زمانی. به نظر وی، در این صورت نیز استشهادی که در روایت به آیه مذکور صورت گرفته، وجه یا توجیه دارد؛ زیرا مقصود آن است که خداوند از ازل سبقت پیامبر را بر دیگر انبیا می‏دانست.۱ روشن است که این تفسیر نیز از روایات عالم ذر خلاف ظاهر است؛ زیرا این روایات از خلقت پیشین سخن می‌گویند و نه علم الهی پیشین.

تفسیر و تأویل آیه الست

تعدادی از روایات عالم ذر در ذیل آیه الست یا اخذ ذریه، یعنی آیه «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّک مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکمْ قالُوا بَلى‏ شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا یوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّا کنَّا عَنْ هذا غافِلِینَ»۲ وارد شده است، و قائلان به عالم ذر برای اثبات مدعای خود به این آیه تمسک جسته‌اند؛ از این رو، هر سه متکلم بزرگ بغداد کوشیده‌اند نشان دهند این آیه بر عالم ذر دلالتی ندارد. شیخ مفید با اشاره به استدلال یا امکان استدلال قائلان به عالم ذر به این آیه، آن را از قبیل مجاز در لغت می‏داند. به نظر وی معنای آیه این است که خداوند از هر مکلفی که از صلب آدم و ذریه‌اش بیرون می‏آید، بر ربوبیت خویش پیمان می‏گیرد. پیمان گرفتن بدین معناست که خداوند عقل او را کامل کرده و از طریق نشانه‌هایی که در آفرینش قرار داده او را به وجود خالق و مُحدِث راه می‌نماید. شاهد گرفتن ایشان بر خودشان همان نشانه‏های آفرینش است که در وجود انسان‏ها نمایان است. مقصود از اینکه ایشان «بلی» گفتند این نیست که ایشان لفظ بلی بر زبان جاری کردند، بلکه این است که ایشان با وجود این نشانه‏های آفرینش نمی‏توانستند منکر وجود مُحدِث شوند، لذا مثل کسی هستند که لفظاً بلی گفته باشد.۳

سید مرتضی در مقام رد تفسیر قائلان به عالم ذر از این آیه، تفسیر کسانی را مستند قرار می‏دهد که ایشان را «اهل الکتاب و التأویل» می‏نامد. به گفته وی ایشان در تفسیر خود روشن کرده‏اند که تفسیر اهل تناسخ (تعبیری که سید مرتضی در اینجا بر قائلان به عالم ذر اطلاق می‏کند) از این آیه درست نیست؛ چرا که خداوند در آیه تعبیر «بنی آدم» و «ظهورهم» و «ذریتهم» را به کار برده و نه «آدم» و «ذریته» و «ظهره»، آن‌گونه که قائلان به عالم ذر فهمیده‌اند. همچنین «اهل الکتاب و التأویل» در

1.. همان.

2.. اعراف: ۱۷۲.

3.. مفید، المسائل السرویه، ص ۴۷و ۴۸.


جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
608

بعد از شیخ مفید، تنها متکلم بغدادی که بحث حیات پیشین ارواح را در کانون توجه قرار داده، سید مرتضی است. وی نیز خلقت ارواح دو هزار سال پیش از ابدان را رد می‏کند.۱ در ادامه به دیدگاه وی بازخواهیم گشت.

روایات عالم ذر

هر سه متکلم بزرگ بغداد: شیخ مفید، سید مرتضی و شیخ طوسی درباره روایات عالم ذر موضعی کمابیش مشابه دارند. شیخ مفید پس از نقل روایتی صحیح که می‏گوید: خداوند ذریه حضرت آدم را به صورت ذر از صلب او خارج کرد، توضیح می‏دهد که مراد روایت آن است که خداوند ذر را از صلب آدم بیرون آورد تا ذریه بعدی او را به آن ذر از جهت کثرت تشبیه کند. شیخ مفید به صورت قاطع نمی‏گوید دقیقاً چه نسبتی بین ذریه بعدی آدم و ذری که از پشت او بیرون آورده شد وجود دارد، لکن این احتمال را طرح می‏کند که آنچه از صلب حضرت آدم بیرون آورده شدند «اصول اجسام ذریه حضرت آدم» بودند نه ارواحشان.۲ گویا مقصود وی آن است که ذراتی که از صلب آدم بیرون آورده شدند، بُن یا بخش بنیادین ابدان ذریه آدم‏اند که با انتقال در نسل حضرت آدم، در نهایت در رحم مادر قرار می‏گیرند و با جذب مواد بیرونی رشد می‏کنند تا به شکل یک انسان کامل در آیند. در هر صورت، از نظر شیخ مفید این بخش بنیادین ابدان ذریه آدم، فاقد روح بودند و با ایشان گفت‌وگویی صورت نگرفته است.۳ بدین ترتیب، به نظر شیخ مفید قائل شدن به عالم ذرِ نمادین که در آن فرزندان آدم به صورت ذر از پشت او بیرون آورده شده باشند، منعی ندارد؛ به شرط آنکه این ذر را دارای شعور و نطق ندانیم.

سید مرتضی در انکار عالم ذری که در آن استنطاق و نطقی بین خداوند و انسان‏ها صورت گرفته باشد، با شیخ مفید هم‌نواست.۴ وی با اشاره به روایاتی که از طریق امامیه در تفسیر آیه الست (اعراف: ۱۷۲) وارد شده‏اند و ایمان و کفر انسان‏ها را در دنیا تابع ایمان و کفرشان در عالم ذر می‏دانند، پس از بیان حجیت نداشتن این روایات، این احتمال را طرح می‏کند که مقصود این روایات علم پیشین خداوند باشد؛ یعنی خدا به هنگام خلقت می‏دانست که چه کسی مؤمن و چه کسی کافر خواهد بود. در نتیجه، آنچه در دنیا اتفاق می‏افتد مطابق علم خدا خواهد بود.۵ وی همچنین روایتی را که در آن

1.. سید مرتضی، رسائل الشریف المرتضی، ج ‏۴، ص ۳۰ و ۳۱.

2.. مفید، المسائل السرویه، ۴۵ و ۴۷.

3.. همان.

4.. شریف، سید مرتضی، الطرابلسیات الاولی، ص ۱۹۲- ۱۹۴.

5.. همان، ص ۱۹۵.

  • نام منبع :
    جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
    سایر پدیدآورندگان :
    جمعی از پژوهشگران، زیر نظر محمدتقی سبحانی
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1395
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 39145
صفحه از 657
پرینت  ارسال به