آن‌هم نصی که من عند اﷲ باشد.^۱ ابن قبه معتقد است امامیه همواره بر نص بر امام توجه دارند^۲ و آن را با اخبار صحیح اثبات می‏کنند^۳ و وقتی خبر امامت امام برای فردی ثابت شد به‌گونه‌ای که عذرش قطع شده باشد برای او پذیرش امامت واجب است و به هیچ عنوانی نمی‌تواند از آن روی برگرداند. حتی در شرایط خطرناک، مانند مواجهه با ستمکار، نمی‌تواند به بهانه تقیه امامت امام را معتقد نباشد؛ زیرا پذیرش امام امری قلبی است و تقیه در چنین اموری معنا ندارد.^۴

در بحث وظایف امام ابن قبه، هم شأن دینی و هم شأن سیاسی برای امام تعریف می‏کند. وی در بیان شئون دینی امام معتقد است امام رهبر و راهنمای مردم در میان خلق است^۵ و مردم را با حلال و حرام دین خدا آشنا می‏سازد،^۶ احکام الهی را برای مردم بیان کند،^۷ کلام خدا را تفسیر و بیان می‏نماید^۸ و دستورهای الهی از غیر الهی را بازمی‏شناسد.^۹ او وظیفه دارد مردم را به دین آگاه سازد.^۱۰ ابن قبه به‏طور کلی معتقد است شأن دینی این است که هر آنچه را خداوند متعال در دین بیان کرده امام به نحو احسن، به‌صورت کامل و دقیق تبیین کند.^۱۱ ابن قبه همچنین در تبیین شئون دنیوی و سیاسی امام بر این باور است که امام در داوری‏ها بین مردم باید به حق حکم دهد،^۱۲ حق را بیان و عدالت را در جامعه حاکم کند،^۱۳ رفع اختلاف نماید و بین جامعه اتحاد برقرار سازد،^۱۴ بنابر امکان امر به معروف و نهی از منکر کند^۱۵ و احکام شرعی(اجرای حدود) خون‌ها، اموال و فروج را بداند.^۱۶ ابن قبه

از دیگر مباحث ناظر به عصمت امام این است که آیا امام در عصمت خود صاحب اختیار است یا اینکه شخص معصوم اختیاری از خود ندارد؟ ابن قبه در این باره نظر خاصی را مطرح نکرده، اما می‏توان بر پایه اعتقاد او مبنی بر امامت استحقاقی و اینکه امام در پرتو استحقاق و شایستگی خود به این منصب رسیده^۱ احتمال داد که او معتقد به اختیار برای معصوم است و امکان سلب اختیار را برای وی منتفی می‏داند. توجه به این نکته از آن رو لازم است که عصمت فرع اصل امامت است. زمانی که این اصل بر پایه شایستگی فردی و اختیار به افراد داده می‏شود و نه تفضّل، بدیهی است که عصمت امری اختیاری برای امام شمرده شود.

افزون بر علم و عصمت، یکی دیگر از ویژگی‌هایی که امام باید داشته باشد، لزوم نص است. ابن قبه نص را بر امام واجب عقلی می‌داند^۲ و معتقد است یگانه راه اثبات امامت، نص می‏باشد. وی نص را نخستین عنصر اثبات امامت هر امام برمی‏شمرد^۳ و در نقد نظریه‌های غیر امامی می‌گوید که اهل سنت، و از جمله معتزله و مرجئه، امام را از طریق اهل حلّ و عقد امت انتخاب می‌کنند.^۴ اینها امام را بر اساس نظر شورایی بر می‌گزینند^۵ و خود هم هیچ ادعایی که از سوی پیامبر صلی الله علیه و آله چنین کاری را کرده‏اند ندارند.^۶ ابن قبه درباره این نظریه معتقد است گزینش امام از سوی امت نظریه‌ای فاسد است و پیامبر صلی الله علیه و آله خلیفه خود را انتخاب کرده است.^۷

ابن قبه در تبیین نظریه نص معتقد است امر امامت مقامى است که با صرف قرابت و خویشى به دست نمی‏آید.^۸ وی نص را دلیل فارقی توصیف می‏کند که امامیه برای انتخاب هر امام از میان عترت در اختیار دارند.^۹ او این مؤلفه را ملاک اصلی انتخاب امام نزد امامیه معرفی می‏کند^۱۰ و معتقد است امامیه نصوصی را در اختیار دارند که تصریح به امامت ائمه دارد و به آنها و به وجودشان بشارت داده شده است.^۱۱ اساساً امامیه معتقد است که امام به منصب امامت نمی‏رسد مگر با وجود نص،^۱۲