17
جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد

دو. همکاری در عرصه سیاسی

اوج همکاری سیاسی امامیه و زیدیه در دولت زیدی‏مذهب آل بویه۱ دیده می‌شود. آنها در این دولت در دو حوزه سیاسی ‏ـ ‏فرهنگی و سیاسی ‏ـ ‏اجتماعی تعامل درخور توجهی داشته‏اند. شیعیان امامی به ‌نوعی از حکومت‏داری آنان خرسند بودند. علمای امامیه با توجه به فضای فراهم‏شده از سوی بویهیان، از همکاری با امرا و وزرای بویهی استقبال ‏کردند. شیخ صدوق از عالمان نامدار امامیه در ری در دربار رکن‏الدوله بویهی حضور یافت. با اینکه صدوق به طیف نص‏گرایان امامیه وابسته بود، بویهیان زیدی‏ ـ‏‏ معتزلی در ری از او استقبال‏ و فضای خوبی برای اظهار نظر علمی برای وی فراهم کردند. شیخ صدوق نیز در این وضعیت مناسب، با برگزاری مجالس علمی به طرح مبانی معارف امامیه و دفاع از آن دست یازید.۲ حسین ‏بن ‏علی ‏بن ‏بابویه، برادر شیخ صدوق، نیز در جرگه علمای دربار بویهیان ری قرار داشته و صاحب‏ بن‏ عَبّادِ زیدیِ معتزلی به دیده احترام و اکرام به او می‌‌نگریسته است. حتی وی یکی از آثار خویش را به این وزیر آل بویه تقدیم داشت.۳ دیگر دانشمندانِ امامیه نیز روابط تنگاتنگی با صاحب‏ بن‏ عبّاد برقرار کرده بودند.۴

1.. در تشیع آل بویه هیچ اختلافی نیست، ولی در نوع تشیع آنان بین برخی از محققان اختلاف نظر وجود دارد. جمعی از مستشرقان مانند اشپولر، فرای و آربری بر تشیع امامی آنان پافشاری کرده‏اند و عده‏ای از پژوهشگران مانند رسول جعفریان نیز با شواهد نه چندان قوی، با آنها هم‏نظر گشته‏اند. در مقابل، برخی از نویسندگان از زیدی بودن ابتداییِ آل بویه و تشیع امامیِ پسینی آنان سخن به میان آورده‏اند. در تأیید نظریۀ این عده می‏توان گفت، دست‏کم نسل اول آل بویه، یعنی برادران مؤسس دولت بویهی (رکن‏الدوله، عماد‏الدوله و معزالدوله) پیرو مذهب زیدیه بوده‏اند؛ چون عماد‏الدوله جزء سرداران ناصر اطروش بوده است و نیز این سه برادر در زمرۀ فرماندهان حسن‏ بن ‏قاسم (داعی صغیر)، آخرین حاکم علویان طبرستان، قرار داشته‏اند. شاهد دیگر آنکه معزالدوله بویهی پس از بحث و گفت‏وگو با برخی از علمای امامیه، آشکارا به امامت ابن‏ داعی علوی، از رهبران زیدیه، اعتراف می‏کند و از سوی دیگر، رکن‏الدوله ضمن پذیرش امامت ابن ‏داعی علوی، از یاری نرساندن به وی در گیلان و دیلم عذر می‏خواهد. افزون بر این، بویهیان پس از به دست گرفتن زمام امور در بغداد بنا داشتند یکی از علویان را به جای خلیفۀ عباسی بر مسند خلافت بنشانند که این امر با دیدگاه زیدی بودن آنان سازگار است. وانگهی، باید تأکید شود هیچ‏گونه دلیل صریحی مبنی بر تغییر مذهب برادران بویهی از زیدیه به امامیه در دست نیست. البته برخی، از گرامی‏داشت آل بویه دربارۀ شعائر شیعی مانند عزاداری در عاشورا، جشن غدیر، لعن خلفا و... نیز سخن میان آورده‏اند؛ دانسته است که زیدیه نیز مانند امامیه به این شعائر اهمیت می‏داده است. اما نسل دوم بویهیان به امامیه روی آوردند (برای آگاهی بیشتر ر.ک: هارونی، الافاده، ص۶۵ ـ ۶۹؛ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج ۱۶، ص ۱۱۶؛ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص ۳۷۵ و ۳۷۶).

2.. نجاشی، رجال، ص۳۹۲.

3.. ابن حجر، لسان المیزان، ج۲، ص۳۰۶.

4.. همان، ص۲۴۲.


جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
16

سیدین نیز از رجال‏ معتزله بود.۱ افزون بر این، داعی صغیر (م ۳۱۶ق)، جانشین اطروش و فرزندش ابن‏داعی حسنی (م ۳۶۰ق)، متکلم اعتزال‏گرا و امام زیدیان گیلان،۲ پدربزرگ و دایی فاطمه ‏بنت‏ حسن هستند؛۳ از این رو، بعید نیست رویکرد اعتزالی سید ‏مرتضی، از منسوبان زیدی و معتزلی‏اش ناشی شده باشد. به هر روی، این دو خاندانِ ریشه‏دار امامی و زیدی روابط خاندانی عمیقی داشته‏اند. علاوه بر خاندان مادریِ سید ‏مرتضی و سید‏ رضی، برخی از تبار پدری وی نیز پیرو مذهب زیدیه بوده‏اند.۴ ظاهراً خانواده همسر سید ‏رضی نیز زیدی‏مذهب بودند.۵

در میان خاندان ذی‏نفوذ «آل زباره» ‏که در نیشابور دارای جایگاه والایی بودند‏،۶ امامیان و زیدیان پیوند نزدیکی داشته‏اند. ابومحمد یحیی علوی، متکلم امامیه و شخصیت متنفذ سیاسی نیشابور، از تبار این خاندان است؛۷ همان کسی که شیخ صدوق در سفر به نیشابور در منزل وی اسکان یافت و بعضی از مجالس امالی خویش را در آنجا برگزار کرد.۸ این در حالی است که پدر وی زیدی‏‏مذهب بود و در نیشابور قیام کرد و به نام خود خطبه خواند.۹

در میان خاندان سادات هارونی نیز عده‏ای به امامیه و برخی به زیدیه گرایش داشته‏اند. حسین‏ بن‏ هارون و فرزندش عبدالعظیم، پیرو مذهب امامیه بودند؛۱۰ در حالی که دو تن از فرزندان دیگرش به نام‏های المؤید باﷲ‏ هارونی (م ۴۱۱ق) و ابوطالب هارونی (م ۴۲۴ق) به سوی زیدیه گرویده بودند و در تقویت تعالیم زیدی آثار مهمی تألیف کردند. با توجه به موارد یاد‏شده می‏توان دریافت که امامیان و زیدیان در حیطه خانوادگی ارتباط تنگاتنگی داشته‏اند، به‌گونه‏ای که هریک از این خاندان‏ها، شخصیت‏های اثرگذار هر دو مذهب را در خود جای داده بود. جالب توجه اینکه غیر از بحث‏های علمی هیچ‏گونه تنش اجتماعی در میان آنان گزارش نشده است.

1.. ابن‏مرتضی، طبقات المعتزله، ص۱۲۰.

2.. هارونی، الافاده، ص۶۴-۷۴.

3.. رازی، الشجرة المبارکه، ص۸۳.

4.. یمانی، النفحة العنبریه، ص۸۰ و ۸۱.

5.. ابن‏طقطقی، الاصیلی، ص۱۷۶و۲۵۰.

6.. ابن‏ فندق، لباب الانساب، ج۲، ص۴۹۲ ـ ۵۲۳.

7.. طوسی، فهرست، ص۲۶۴.

8.. صدوق، امالی، ص۷۰۶.

9.. ابن‏ فندق، لباب الانساب، ج۲، ص۴۹۵.

10.. مروزی، الفخری، ص۱۶۳.

  • نام منبع :
    جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
    سایر پدیدآورندگان :
    جمعی از پژوهشگران، زیر نظر محمدتقی سبحانی
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1395
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 39310
صفحه از 657
پرینت  ارسال به