409
جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد

این دو اندیشور حکایت دارد. با توجه به هم‌عصریِ بنو‏نوبخت با ابو‏علی جبایی نمی‏توان ادعا کرد بنو‏نوبخت این آرا را از او اخذ کرده‏اند؛ مخصوصاً با توجه به اینکه ابو‏محمد نوبختی خود متخصص مباحث لطیف ‏الکلام بوده و اندیشه او در این موضوعات مورد استفاده معتزلیان بصری بوده است.۱ سید مرتضی مانند نوبختیان و بر خلاف شیخ مفید، با معتزله بصره هم‌نواست. اندیشه سید مرتضی در باب بقای جواهر۲ و چیستی مکان۳ شاهدی بر این مدعاست.

حرکت و سکون عالم

حسن بن ‏موسی درباره حرکت زمین، چون دیگر متکلمان مسلمان، معتقد بود زمین ساکن است و حرکتی ندارد. وی با بیان ادله‏ای معتقد بود ما به علم اضطراری درمی‌یابیم زمین حرکتی ندارد.۴

شیخ‏ مفید نیز مانند نوبختیان معتقد به سکون زمین است، اما علت سکون آن را ـ‌به‌خلاف نوبختیان ـ قرار داشتن زمین در مرکز فلک می‏داند و در این دیدگاه، خود را هم‌نوا با بلخی و منجمان و فلاسفه می‏داند.۵ در مقابلِ این دیدگاه، علت سکون زمین در اندیشه معتزله بصره آن است که خدا آن را پیوسته (حالاً بعد حال) نگه می‏دارد.۶ ظاهراً حسن بن‏ موسی نوبختی مانند معتزله بصره معتقد بود خداوند زمین را پیوسته نگه داشته است، و اقوال مخالف را مردود می‏دانست.۷ در این موضوع تصریحی از سید مرتضی در دست نیست.

طبایع اربعه

حسن بن ‏موسی، مانند بسیاری از معتزله بصره، از اساس طبایع اربعه و دیدگاه‏های مختلفِ معتقدان به آن را باطل می‏داند.۸ وی پس از نقل دیدگاه‏های مختلفِ معتقدان به طبایع، بر ردّ اعتقادات این گروه‌ها استدلال می‌کند و ادله آنان را مردود می‏داند.۹ در مقابل، شیخ مفید و معتزله بغداد، مانند فلاسفه یونان، ترکیب اجسام از طبایع اربعه را می‌پذیرفتند و آن را با توحید و عدل و آموزه‏های انبیا در

1.. ر.ک: ملاحمی، کتاب المعتمد، ص۵۹۹ ـ۶۰۲ و ۶۴۷ ـ ۶۸۳.

2.. ر.ک: اسعدی، سید مرتضی، ص۱۳۵-۱۳۹.

3.. سید مرتضی، رسائل، ج۴، ص۲۳.

4.. ر.ک: ملاحمی، کتاب المعتمد، ص۶۷۳ـ۶۷۷.

5.. شیخ‏مفید، أوائل المقالات، ص۱۰۰.

6.. نیشابوری، المسائل الخلاف، ص۱۹۲.

7.. ر.ک: ملاحمی، کتاب المعتمد، ص۶۷۳ـ۶۷۷.

8.. ر.ک: همان، ص۵۹۹ ـ۶۰۲.

9.. ر.ک: همان، ص۶۴۸.


جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
408

صحت مدعای معتزله، به هر حال، اندیشه توحیدی نوبختیان با دیدگاه عمومیِ گزارش شده از متکلمان امامی کوفه متفاوت است و خود نوبختیان نیز این دیدگاه متفاوت را، به‌خصوص از هشام بن‏ حکم گزارش کرده‏اند.۱

البته این به معنای اختراع نظریه‌ای جدید در میان امامیه یا وام‌گیری از معتزله نیست.۲ ابو‏محمد نوبختی در کتاب الآراء و الدیانات در باب «قول الموحدین و المشبهین» تأکید می‏کند که بسیاری از امامیه مانند معتزله هر گونه اندیشه تشبیهی را از خدا نفی می‌کنند و معتقدند خداوند نه جسم دارد نه صورت و نه جزء و عرض، و شباهتی به اینها ندارد.۳

شیخ‏ مفید نیز از متکلمانی است که در توحید و صفات معتقد به نفی صفات زاید بر ذات است و در این اندیشه خود را در شمار اهل توحید می‏داند و اساساً در توحید و صفات بین امامیه و عموم معتزله تفاوتی نمی‏داند و هر دو گروه را در شمار اهل توحید می‏آورد.۴ همچنین سید مرتضی در آثار خود در مباحث توحید و صفات، همان اندیشه توحیدی منسوب به معتزله را تبیین کرده است.۵

جهان‏شناسی

با دقت در اندیشه‏های بنو‏نوبخت در باب جهان‏شناسی که بیشتر آن مباحث لطیف‏ الکلام است، می‏توان گفت آنان در این مباحث بیشتر به تفکر معتزله بصره، از جمله ابو‏علی جبایی، نزدیک‌اند؛ به‌خلاف شیخ مفید که در این مباحث بیشتر دیدگاه معتزله بغداد، مخصوصاً ابو‏القاسم بلخی را برگزیده است. از جمله شواهد این ادعا، هم‏رأییِ بنو‏نوبخت در بقای جواهر و مکان با ابو‏علی جبایی است که در تقابل با دیدگاه شیخ مفید و معتزله بغداد و در رأس آنان ابو‏القاسم بلخی است. همچنین در بحث ترکیب اجسام از طبایع اربعه ابو‏محمد همچون معتزله بصره دیدگاهی در مقابل شیخ‏ مفید و ابو‏القاسم بلخی دارد و این انحصار را مردود می‏داند. در دیگر مباحث لطیف ‏الکلام متأسفانه شیخ ‏مفید گزارشی درباره نوبختیان ندارد تا بتوانیم این احتمال را تقویت کنیم.

هم‏رأییِ بنو‏نوبخت با ابو‏علی جبایی در مباحث لطیف ‏الکلام می‏تواند به دلیل هم‌نشینی‏های آنان با ابو‏علی بوده باشد. ابو‏سهل کتابی با عنوان مجالسة مع ابی‏علی جبایی نوشته۶ که از تعدد جلسات

1.. سید مرتضی، رسائل، ج ۱، ص۱۴۸.

2.. قاضی عبد‏الجبار، تثبیت دلائل النبوه، ج ۱، ص۲۲۵؛ ابن ‏ابی‏الحدید، شرح نهج البلاغه، ج ۳، ص۲۲۸.

3.. ابن ‏تیمیه، بیان تلبیس الجهمیه، ج ۱، ص۴۰۹ و ۴۱۰.

4.. مفید، أوائل المقالات، ص۵۱ـ۵۳.

5.. ر.ک: سید مرتضی، الملخص فی اصول الدین، ص۴۱-۴۸۰.

6.. ر.ک: نجاشی، رجال، ص۳۲ ؛ شیخ‏طوسی، الفهرست، ص۳۱.

  • نام منبع :
    جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
    سایر پدیدآورندگان :
    جمعی از پژوهشگران، زیر نظر محمدتقی سبحانی
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1395
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 39438
صفحه از 657
پرینت  ارسال به