353
جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد

مجموع احادیثى که در ابواب متعلق به موضوع ارتباط امامان علیهم السلام با فرشتگان آمده و احادیثى که در فحاوى دیگر ابواب اصول و فروع‏ کافى‏ ذکر شده است، درباره ارتباط ائمه علیهم السلام با ملائکه و هم‏سخنى با آنان ـ که موضع شیخ مفید و فقیهان و حدیث‏پژوهان امامیه است ـ نباید تردید کرد. در اینجا برخى مواضع مناسب را نشان مى‏دهیم و نمونه‏هایى از احادیث را مى‏آوریم.

شیخ کلینى در یکى از آغازین ابواب کتاب الحجة کافى۱ بابى فرانهاده با عنوان «بَابُ الفَرقِ بَینَ الرَّسُولِ و النَّبىِّ و المُحَدَّث». در این باب چهار حدیث آمده که بر این مضمون تصریح دارند که منزلت امام در سنجش با نبى، آن است که صداى ملک را مى‏شنود و خود او را نمى‏بیند و از همین رو، محدث نامیده مى‏شود:

۰.وَ الإِمَامُ هُوَ الَّذِى یسْمَعُ الکَلَامَ وَ لَایرَى الشَّخصَ۲ وَ اما المُحَدَّثُ فَهُوَ الَّذِى یحَدَّثُ فَیسمَعُ وَ لَایعَاینُ وَ لَایرَى فِى مَنَامِهِ».۳

در بابى مستقل درباره محدّث بودن ائمه علیهم السلام با عنوان «بَابُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ علیهم السلام مُحَدَّثُونَ مُفَهَّمُونَ»، پنج روایت آمده است، مانند:

۰.عُبَیدِ بنِ زُرَارَةَ قَالَ: أَرسَلَ أَبوجَعفَرٍ علیه السلام إِلَى زُرَارَةَ أَن یَعلِمَ الحَکَمَ بنَ عُتَیبَةَ أَنَّ أَوصِیاءَ مُحَمَّدٍ ـ عَلَیهِ وَ عَلَیهِمُ السَّلَامُ ـ مُحَدَّثُونَ.۴ عَن مُحَمَّدِ بنِ مُسلِمٍ قَالَ: ذُکِرَ المُحَدَّثُ عِندَ أَبِى‌عَبدِاﷲ علیه السلام فَقَالَ: إِنَّهُ یسمَعُ الصَّوتَ وَ لَایرَى الشَّخصَ فَقُلتُ لَهُ: جُعِلتُ فِدَاکَ کَیفَ یعلَمُ أَنَّهُ کَلَامُ المَلَکِ قَالَ: إِنَّهُ یعطَى السَّکِینَةَ وَ الوَقَارَ حَتَّى یعلَمَ أَنَّهُ کَلَامُ مَلَکٍ.۵

افزون بر این باب، احادیث فراوانى که درباره چگونگى پدید آمدن «مصحف فاطمه» رسیده، بر شنیدن سخن فرشته توسط حضرت فاطمه علیها السلام و امیرمؤمنان علیه السلام دلالت دارند.۶ در برخى ابواب متعلق به علم امام، احادیثى دال بر «نکت در آذان» و «نقر در اسماع» آمده است، از جمله در «بَابُ جِهَاتِ عُلُومِ الْأَئِمَّةِ علیهم السلام». حدیث زیر از امام کاظم علیه السلام نقل شده است:

«مَبلَغُ عِلمِنَا عَلَى ثَلَاثَةِ وُجُوهٍ مَاضٍ وَ غَابِرٍ وَ حَادِثٍ فَأَمَّا المَاضِى فَمُفَسَّرٌ وَ أَمَّا الغَابِرُ

1.. کلینی، کافى، ج۱، ص۱۷۶، ح۱.

2.. همان.

3.. همان، ص۲۷۰.

4.. همان، ص۲۷۱، ح۴. دربارۀ محدّث بودن امامان علیهم السلام در «بَابُ مَا جَاءَ فِى الاثْنَی عَشَرَ وَ النَّصِّ عَلَیهِمْ علیهم السلام» نیز احادیثى آمده است.

5.. ر.ک: همان، ص۲۳۹ (بَابٌ فِیهِ ذِکرُ الصَّحِیفَةِ وَ الْجَفْرِ وَ الْجَامِعَةِ وَ مُصْحَفِ فَاطِمَةَ علیها السلام و ص۴۵۷ (بَابُ مَوْلِدِ الزَّهْرَاءِ فَاطِمَةَ۳).


جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
352

شایان ذکر است که متکلمان امامیه در این مسئله با شیخ مفید هم‏عقیده‏اند.

شریف مرتضى ظهور معجزه به دست صالحان و مؤمنان فاضل را جایز شمرده است.۱ ابوالصلاح حلبى نیز این امر را براى غیر نبى و امام، روا دانسته است.۲ علامه حلى ظهور کرامت به دست حضرت مریم علیها السلام و اصحاب کهف را دلیل بر جواز آن دانسته است.۳ نویسنده‏ الیاقوت‏ نیز ظهور معجزه به دست اولیا و ائمه علیهم السلام را روا شمرده و ظهور معجزه به دست آصف و مریم علیها السلام و جز اینها را شاهد آورده است.۴

علامه حلى در شرح آن، نوشته است که امامیه و گروهى از اشاعره‏۵ ـ بر خلاف‏ معتزله ـ بر جواز کرامات و اظهار معجزه به دست امامان و صالحان اتفاق دارند.۶ از نظر علّامه مجلسى، حق آن است که معجزات جارى بر دست اصحاب و نوّاب امامان، در حقیقت، معجزات امامان است که براى بیان صدق ایشان بر دست آن سفیران ظاهر مى‏شود۷ و کلام شیخ مفید نیز تاب این معنا را دارد. دیدگاه نوبختیان در اینجا در نهایتِ سخافت و غرابت است.۸

۶. امامان علیهم السلام و شنیدن سخن فرشتگان، بدون دیدن خود آنها

از نظر شیخ مفید، شنیدن سخن فرشتگان، بدون دیدن اعیان آنها توسط امامان، عقلاً رواست و براى وقوع آن در مورد امامان و شیعیانِ نیک و درستکار و درست آیین، حجت و برهان روشن وجود دارد. این، رأى فقیهان و محدثان امامیه است. آل نوبخت و گروهى از امامیان ـ که شناختى به احادیث ندارند و امعان نظر نمى‏کنند و طریق صواب نمى‏پیماند ـ از پذیرش این مسئله تن زده‏اند.۹ با توجه به

1.. سید مرتضی، الذخیرة، ص۳۳۲.

2.. حلبی، تقریب المعارف، ص۱۷۸؛ کلینی، همان، ج۱، ص۱۰۱.

3.. حلی، مناهج الیقین، ص۴۳۰.

4.. ابن نوبخت، الیاقوت، ص۶۸؛ حلی، أنوار الملکوت، ص۱۸۶. دیدگاه نویسندۀ الیاقوت در اینجا، مغایر با دیدگاهى است که مفید از نوبختیان گزارش مى‏کند. این اختلاف موضع ــ که در ادامه، به برخى دیگر نیز اشاره خواهیم کرد ـ مى‏تواند قرینه‏اى بر تأخّر زمان نگارش الیاقوت از دورۀ شیخ مفید باشد.

5.. از جمله ابوالحسن اشعرى (مقالات الاسلامیین، ج۱، ص۳۴۹)، جوینى (الارشاد، ص۳۱۶) و شهرستانى (نهایة الاقدام، ص۴۹۸).

6.. حلی، أنوار الملکوت، ص۱۸۶.

7.. این کلام علامه مجلسى، یادآور سخن شهرستانى است که کرامات اولیا را مؤید، دلیل و برآمده از معجزات پیامبران دانسته و تصریح کرده است که کرامت هر ولى، به عینه، معجزۀ نبى است (شهرستانی، نهایة الاقدام، ص۴۹۸).

8.. مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۷، ص۳۱.

9.. شیخ مفید، أوائل المقالات، ص۶۰، گفتار ۴۴.

  • نام منبع :
    جستارهایی در مدرسه کلامی بغداد
    سایر پدیدآورندگان :
    جمعی از پژوهشگران، زیر نظر محمدتقی سبحانی
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1395
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 39341
صفحه از 657
پرینت  ارسال به