۵. الامامة الصغیر؛ ۶. الزاهر بالحجج العقلیة.۱
نجاشی بیشتر تألیفات وی را نقل میکند، ولی شیخ طوسی غیر از کتاب التکلیف از سایر مصنفات شلمغانی نام نمیبرد؛ البته در الغیبة خویش از کتاب الغیبة اثر شلمغانی سخن به میان آورده است.۲
۵. ابن ابی‌هراسه
احمد بن نصر (هوذه) بن سعید، معروف به ابن ابی‌هراسه، از راویان و نویسندگان امامیه است که در عراق میزیست و در سال ۳۳۳قمری در نهروان درگذشت و در آنجا نیز به خاک سپرده شد.۳
ابن ابی‌هراسه میانه خوبی با محدثان برجسته عراق و قم نداشته است. لذا اغلب روایات وی از ابراهیم بن اسحاق نهاوندی و همچنین از احمد بن حسین اهوازی است.۴ دلبستگی و اهتمامش به منقولات ابراهیم بن اسحاق نهاوندی حتی او را به نهاوند موطن استادش نیز کشاند.۵ راویانی از شیعه چون ابوطالب انباری و محمد بن ابراهیم نعمانی۶ و از اهل سنت مانند معافی بن زکریا از او روایت میکنند.۷
احادیث ابن ابی‌هراسه بیشتر درباره مسائل اخلاق،۸ امامان اثناعشر،۹ غیبت و آخرالزمان،۱۰ ایمان و عالم ذر۱۱ و ولایت اهل بیت۱۲ است. نجاشی در رجال خویش از ابن ابی‌هراسه نامی نمیبرد، ولی شیخ در فهرست از کتاب الایمان و الکفر و التوبة ایشان سخن به میان میآورد.۱۳ حسن بن سلیمان حلی (زنده ۸۰۲ق) از طریق کتاب ابن جحام به برخی روایات کتاب ابن ابی‌هراسه دست یافته است.۱۴
۶. ابن شمّون
حسین بن قاسم بن شمّون کوفی از تبار خاندان معروف شمون است که در کوفه سکونت داشتهاند.۱۵
1.. نجاشی، رجال، ص ۳۷۸.
2.. طوسی، الغیبه، ص۳۹۱.
3.. همو، رجال، ص۴۰۹.
4.. زنجانی، الجامع فی الرجال، ج۱، ص۱۹۱.
5.. طوسی، امالی، ص۴۷۹، ۴۸۱و۴۹۵.
6.. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۵، ص۳۹۱ و ۴۰۸.
7.. طوسی، امالی، ص۴۸۱و۴۹۵.
8.. خزاز، کفایه الاثر، ص۲۰و۱۸۲.
9.. نعمانی، الغیبه، ص۶۵، ۱۶۳، ۱۶۵، ۲۱۷و۲۴۵.
10.. حلی، مختصر بصائر الدرجات، ص۱۷۳و۲۱۰.
11.. طوسی، همان، ص۶۸۸.
12.. همو، فهرست، ص۲۸۲.
13.. ابن شهرآشوب، معالم العلماء، ص۷۸.
