۱۰۳ . النور المبين فى تفسير أميرالمؤمنين عليه السلام، نادر فضلى، دكترى علوم قرآن و حديث، دانشكده الهيات دانشگاه تهران، استاد راهنما: سيّد محمّدباقر حجّتى، استادان مشاور: آيه اللّه ابوالفضل ميرمحمّدى و دكتر مرتضى آيه اللّه زاده شيرازى، ۱۳۷۴، ۳۵۵ ص.

قرآن كريم، مشتمل بر مسائلى است كه تمام عالم از ابتدا تا انتها بدان احتياج دارند. ليكن قرآن، داراى اسرار و رموزى است كه فهم آن اختصاص به اهلش، يعنى پيامبر اكرم و ائمّه معصوم عليهم السلام دارد . نگارنده در اين پايان نامه، در صدد بيان اين امر است كه پس از پيامبر اسلام، گشاينده رموز قرآن و بازگوكننده مبهمات، آن كسى است كه اُمّ الكتاب نزد اوست و مفسّر قرآن، قرآن ناطق، و كسى است كه پيامبر او را يك جزء از ثقلين دانست.
نگارنده براى روشن شدن و اثبات مدّعاى خود، احاديثى را در باب علم امام و احاطه تفسيرى ايشان بيان كرده و دست روزگار، نگذاشته
اين قرآن ناطق پس از پيامبر صلى الله عليه و آله به حقّ الهى خود برسد.
اين پايان نامه، به زبان عربى و در دو بخش مقدّماتى و يك بخش اصلى (كه ارائه گوشه هايى از روايات تفسيرى امير مؤمنان است) فراهم آمده است.
در بخش نخستِ مقدّماتى، مباحثى در معرّفى قرآن و جايگاه بلند آن (همچون: قرآن از زبان قرآن، قرآن از زبان پيامبر صلى الله عليه و آله، و قرآن از زبان اهل بيت عليهم السلام) طرح شده است.
در بخش دومِ مقدّماتى، مباحثى همچون: ثواب تلاوت قرآن و تعلّم آن، گردآورى آن و نهى از تفسير به رأى در مورد آن بررسى شده است.
در بخش اصلى پايان نامه، روايات تفسيرىِ نقل شده از امير مؤمنان در تفسير سوره هاى فاتحه، بقره، آل عمران و نساء، ارائه شده است.
نگارنده، اين روايات را از منابع تفسيرى و روايى شيعه و سنّى گردآورى كرده و با قراردادن آنها به دنبال آياتِ مربوط، چگونگى تفسير امام عليه السلام را از قرآن به تصوير مى كشد. از آن جا كه روايات تفسيرى منقول، تمام آيات را دربرنمى گيرد، شمارى از آيات اين چهار سوره، در متن ذكر نشده اند. وى در حاشيه، توضيحاتى را درباره واژه هاى دشوار، منابع ديگر روايت تفسيرى و... ارائه نموده است.