۵۹۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :برخى از گناهان، جز در عرفات، بخشوده نمى شود .

۵۹۵.امام على عليه السلام :از رسول خدا پرسيده شد چه كسى از اهل عرفات ، جرمش بزرگ تراست؟ فرمود : آن كه از عرفات بر مى گردد و مى پندارد كه آمرزيده نشده است . امام صادق عليه السلام فرمود : مقصود ايشان، كسى است كه از رحمت خداوند مأيوس باشد .

۵۹۶.امام صادق عليه السلام :حج گزار، بار سفرش و ضمانت آن بر خداست. هرگاه وارد مسجد الحرام شود، خداوند دو فرشته بر او مى گمارد كه طواف و نماز و سعى او را نگهدارند. شامگاه عرفه كه شود، بر شانه راست او مى زنند و به او مى گويند: فلانى! آنچه گذشته است، كفايت شدى، ببين درآينده چگونه خواهى بود!

۵۹۷.سعيد بن يسار :امام صادق عليه السلام در يكى از غروبها كه در منى بوديم ، در حالى كه مرا به حج، تشويق وترغيب مى كرد، فرمود: «اى سعيد! هربنده اى كه خداوند به او روزى داده باشد و او از آن روزى برداشته و خرج خود و خانواده اش كند، سپس آنان را به حج بيرون آورد ودر برابر تابش خورشيد قرار دهد ، تا آن كه غروب عرفه آنان را به موقف آورد و استراحت كند ـ آيا نديده اى شكافهايى را در آن جا كه در آن ها كسى نيست؟ گفتم : چرا ديده ام ، فدايت شوم . ـ فرمود : خانواده خود را مى آورد و با آن ها ، اين رخنه ها و شكاف هاى كوه را پر مى كند ، خداى متعال و بى شريك فرمايد : به بنده ام از روزى خويش دادم ، آن روزى را برداشته و خرج خود و خانواده اش كرد . آنگاه آنان را بيرون آورد ، آنان را آورد تا با آن ها اين جاهاى خالى را پر كند ، در پى آمرزش من . گناهش را مى آمرزم و آنچه فكرش را مشغول ساخته ، بر عهده مى گيرم و روزيش مى دهم» . سعيد مى گويد : چيزهاى ديگرى هم فرمود ، نزديك ده چيز .

۵۹۴.عنه صلى الله عليه و آله :مِنَ الذُّنوبِ ذُنوبٌ لا تُغفَرُ إلاّ بِعَرَفاتٍ ^۱ .

۵۹۵.الإمام عليّ عليه السلام :قيلَ : يا رَسولَ اللّهِ ، أيُّ أهلِ عَرَفاتٍ أعظَمُ جُرمًا ؟ قالَ : الَّذي يَنصَرِفُ مِن عَرَفاتٍ وهُوَ يَظُنُّ أنَّهُ لَم يُغفَر لَهُ .
قالَ جَعفَرُ بنُ مُحَمَّدٍ عليهماالسلام : يَعنِي الَّذي يَقنَطُ مِن رَحمَةِ اللّهِ عَزَّوجَلَّ ^۲ .

۵۹۶.الإمام الصادق عليه السلام :الحاجُّ حُملانُهُ وضَمانُهُ عَلَى اللّهِ ، فَإِذا دَخَلَ المَسجِدَالحَرامَ وَكَّلَ اللّهُ بِهِ مَلَكَينِ يَحفَظانِ طَوافَهُ وصَلاتَهُ وسَعيَهُ ، فَإِذا كانَ عَشِيَّةُ عَرَفَةَ ضَرَبا عَلى مَنكِبِهِ الأَيمَنِ ويَقولانِ لَهُ : يا هذا ، أمّا ما مَضى فَقَد كُفيتَهُ ، فَانظُر كَيفَ تَكونُ فيما تَستَقبِلُ ^۳ .

۵۹۷.سَعيدُ بنُ يَسار :قالَ لي أبو عَبدِاللّهِ عليه السلام ـ عَشِيَّةً مِنَ العَشِيّاتِ ونَحنُ بِمِنى وهُوَ يَحُثُّني عَلَى الحَجِّ ويُرَغِّبُني فيهِ ـ : يا سَعيدُ ، أيُّما عَبدٍ رَزَقَهُ اللّهُ رِزقًا مِن رِزقِهِ فَأَخَذَ ذلِكَ الرِّزقَ فَأَنفَقَهُ عَلى نَفسِهِ وعَلى عِيالِهِ ، ثُمَّ أخرَجَهُم قَد ضَحّاهُم بِالشَّمسِ حَتّى يَقدَمَ بِهِم عَشِيَّةَ عَرَفَةَ إلَى المَوقِفِ فَيَقيلَ ، ألَم تَرَ فُرَجًا تَكونُ هُناكَ فيها خَلَلٌ ولَيسَ فيها أحَدٌ ؟ فَقُلتُ : بَلى جُعِلتُ فِداكَ ، فَقالَ : يَجيءُ بِهِم قَد ضَحّاهُم حَتّى يَشعَبَ بِهِم تِلكَ الفُرَجَ ، فَيَقولُ اللّهُ تَبارَكَ وتَعالى لا شَريكَ لَهُ : عَبدي رَزَقتُهُ مِن رِزقي فَأَخَذَ ذلِكَ الرِّزقَ فَأَنفَقَهُ فَضَحّى بِهِ نَفسَهُ وعِيالَهُ ، ثُمَّ جاءَ بِهِم حَتّى شَعَبَ بِهِم هذِهِ الفُرجَةَ التِماسَ مَغفِرَتي ، أغفِرُ لَهُ ذَنبَهُ ، وأكفيهِ ما أهَمَّهُ ، وأرزُقُهُ .
[قالَ سَعيدٌ] : مَعَ أشياءَ قالَها نَحوًا مِن عَشَرَةٍ ^۴ .