نگارش كتب حديثى ـ فقهى اختصاص دارد.
۷. الاستشراق دراسات تحليلية تقويمية ، د. محمّد عبداللّه الشرقاوى، بيروت : دارالفكر العربى، ۱۹۹ص.
اين كتاب ، داراى بخش هايى است كه دو قسمت آن ، با عنوان «المستشرقون والسنّة المطهرّة» و «سيرة الرسول صلى الله عليه و آله » (ص ۱۲۰ ـ ۱۴۸)، به مسئله خاورشناسى و حديث مى پردازد.
نويسنده ، در اين بخش از كتاب، ديدگاه خاورشناسان را بر اساس مصادر اصلى ، نقد و بررسى كرده است.
۸ . حديث پژوهى (مجموعه مقالات)، دفتر يازدهم «مستشرقان و حديث» قم : مركز تحقيقات دارالحديث، زمستان ۱۳۸۰ (تكثيرى) ، ۴۵۷ص.
در اين مجموعه، يازده مقاله به زبان عربى ، در زمينه حديث و مستشرقان ، گرد آمده است. سه مقاله چهارم ، ششم و هشتم ، ترجمه سه فصل از كتاب دراسات محمّدية از گلدزيهر است. اين كتاب ، در دو بخش منابع اصلى معرفى شد.
دو مقاله پنجم و هفتم اين كتاب ، تعليقه هايى است كه صدّيق بشير نصر ، بر دو فصل ترجمه شده از كتاب دراسات محمّدية نگاشته است.
بجز اين پنج مقاله، مقالات ديگر اين مجموعه ، بدين شرح است:
يك . موقف الاستشراق من السنّة والسيرة النبويّة ، د. اكرم ضياء العمرى ؛
دو . منهج المستشرقين فى دراسة الحديث النبوىّ ، د. احمد النصرى؛
سه . من افتراءات المستشرقين على أحاديث التوحيد ، د. عزّية على طه؛
چهار . صورت من افتراءات المستشرق جراها على الأحاديث القدسيّة ، د. عزّية على طه ؛
پنج . الرسالة المحمّدية فى المؤلّفات الغربية (الحلقة الاُولى)، د. محمّد حمدى الزقزوق ؛
شش . الرسالة المحمّدية فى المؤلّفات الغربية (الحلقة الثانية)، د. محمّد حمدى الزقزوق.

خاورشناسان را در تعريف سنّت، كتابت و تدوين آن را نقد كرده است . عنوان فصل سوم كتاب «جهالات حول السند و المتن» است كه ديدگاه مستشرقان را درباره اسناد و علم رجال و نيز نقد متن ، بررسى مى كند .
۶. تاريخ تدوين السنّة و شبهات المستشرقين، د. حاكم عسيان الطيرى، الكويت: جامعة الكويت، ۲۰۰۲م، ۲۱۲ ص.
اين كتاب ، در سه فصل ، سامان يافته است. فصل نخست، با عنوان «السنّة و مراحل تدوينها» از كتاب حديث، جمع و تدوين، تصنيف حديث و پيدايش موسوعه هاى حديثى سخن مى گويد.
فصل دوم، با عنوان «آراء المستشرقين حول تدوين السنّة و مناقشها» ، ديدگاه چهارتن از مستشرقان (موير، گلدزيهر، شاخت، و روبسون) را در اين زمينه به بحث مى گذارد.
موير ، معتقد است كه قبل از نيمه قرن دوم، مكتوب حديثى ، در ميان مسلمانان وجود نداشت.
گلدزيهر ، بر آن است كه احاديث رواج داشته در دوره اُموى ، ارتباطى به فقه ندارند، بلكه مربوط به زهد، اخلاق ، آخرت و سياست اند.
شاخت ، درست دانستن حتّى يكى از احاديث فقهى را دشوار مى داند ؛ چرا كه آنها پس از نيمه قرن دوم هجرى ، در دست مردم قرار گرفته اند.
روبسون نيز بر اين عقيده ، پاى فشرده كه شكل گيرى اسناد حديثى ، در قرن دومْ صورت گرفته و آنها را به افراد سرشناسى نسبت داده اند تا مورد پذيرش و رواج قرار گيرد.
نويسنده، اين چهار ايراد را مورد نقّادى قرار داده ، عالمانه ، به آنها پاسخ مى گويد.
فصل سوم ، با عنوان «كتب أحاديث الأحكام و مراحل تطوّرها»، به بررسى سير