۸۱۶.امام صادق عليه السلامـ در آنچه كه به ايشان در مصباح الشريعة منسوب است ـ: نادانى ، صورتى است كه در فرزندان آدم نهاده شده است ، روى آوردن آن، تاريكى است و بازگشتش روشنى . بنده با آن جابه جا مى شود، مانند جا به جايى سايه با خورشيد . آيا انسان را نمى بينى كه گاه به خصلتهاى خود، نادان است و خود را ستايش مى كند ، با آنكه همان عيب را در ديگران مى شناسد و آن را دشمن مى دارد ؛ و گاه او را مى بينى كه سرشتى را در خود مى شناسد و آن را دشمن مى دارد و همان را در ديگران مى ستايد ! پس اين انسان، ميان معصوميّت و خذلان در حركت است، اگر به عصمت روى آورد ، به واقع رسد و اگر به خذلان روى آورد، به خطا رود .
كليد نادانى، خشنودى و اعتقاد بدان است و كليد دانش ، جايگزينى است با همراهى توفيق . كمترين خصلت نادان ، آن است كه ادّعاى دانش دارد، با آنكه شايسته آن نيست و بدتر از آن، ناآگاهى او به جهل خويش است، و بالاترين خصلت او ، انكار آن است. هيچ چيز نيست كه اثبات آن در حقيقت، نفى آن باشد، جز نادانى ، دنيا و آز. همه آنها مانند يكى است و يكى از آنها، مانند همه است .
