ثعالبی قصر و طول را به گونه‌ای ترسیم میکند که امور متّصف به آنها (اعیان خارجی و اعراض) در پیوستاری قرار می‌گیرند که از کوتاه به بلند گسترانده می‌شوند.۱
بنابراین، وقتی «قصر» به «امل» اضافه می‌شود، نه صرفاً به معنای بازداری محض از امل، بلکه به معنای تلاش برای نرساندن امل به اوج و نهایت آن است که می‌توان در زبان فارسی از آن به «کوتاه‌کردن آرزو» تعبیر کرد. برخلاف مفهوم مقابل آن یعنی «طول الامل» که تلاش برای به اوج رساندن آن است.
در روایات اسلامی، به‌روشنی از افراد مطالبه می‌شود که برای به غایت نرساندن برخی آرزوها بکوشند. رسول خدا صلی الله علیه و اله در روایتی به ابن‌مسعود فرموده‌اند:
ای پسر مسعود! آرزویت را کوتاه گردان. پس چون صبح نمودی بگو من امروز را به عصر نخواهم رساند و چون به عصرگاهان رسیدی بگو من شب را به روز نخواهم رساند و بر جدایی از دنیا تلاش نما و دوستدار لقای پروردگار باش... ای پسر مسعود، درختان را (به نشانه دلبستگی به دنیا) بر زمین فرو ننشان و نهرها را جاری نساز و خانه‌ها را زیبا نیارا و
