برایناساس «زبور» و شکل جمع آن «زُبر» در زبان قرآن، و به طور خاص آیه «آتینا داوود زبوراً» (نساء، ۱۶۳؛ إسراء، ۵۵) به معنای «کلام و سخن» خواهد بود. به عبارتی، مفاد آیه این است که به داوود سخنانی عطا کردیم. در این آیه از کتاب عطاشده به داوود سخنی نیامده که بعد درباره نام آن اختلاف پیش آید که آیا «زبور» بوده یا «مزامیر»! حتی نیازی به توجیهات انتزاعی در تفکیک کتاب و زبور نخواهد بود. همینطور بر خلاف نظر آرتور جفری، نه تصحیفی رخ داده و نه التباسی میان دو حرف «م» و «ب» در تبدیل «میزمور» به «زبور» اتفاق افتاده؛ بلکه واژه «زبور» به مطلق سخنان الهامشده به انبیا (در آیات دیگر) و از جمله داوود اشاره دارد.
به نظر میرسد آنچه موجب تطبیق «زبور» با کتاب داوود شده، آیه دیگری از قرآن باشد که در آن «زبور» به شیء مکتوب اشاره دارد: (وَ لَقَدْ كَتَبْنَا فِى ٱلزَّبُورِ) (انبیا، ۱۰۵) و با قرار گرفتن آن در کنار آیه (وَءَاتَيْنَا دَاوُدَ زَبُورًا) این تلقی پدید آمده که کتاب داوود، «زبور» نام داشته است؛ اما این نتیجهگیری قابل اثبات نیست، و «زبور» در سوره انبیا به مطلق کتب متقدم یا چیز دیگر (مثلاً لوح محفوظ) اشاره دارد. از مهمترین اسناد برجایمانده برای اثبات این موضوع، قطعه شعری از سماک است. هنگامی که کعب بن مالک در شعری یهودیان مدینه را به دلیل عدم پیروی از پیامبر اسلام سرزنش کرد، شاعر یهودی معاصر وی، سماک نیز در شعری بلند، جوابیهای فرستاد که بخشهایی از آن چنین است:
أری الأحبارَ تُنکرُهُ جمیعاً / وَکُلّهم له علمٌ خبیرٌ
وَکانوا الدّارسینَ لکلّ علمٍ به التوارتُ تنطقُ والزبورُ۱
در مصراع اخیر، «زبور» به مکتوبات مقدس متقدم که از آن به کتب انبیا تعبیر
